Bye bye Laos! Hello Cambodja!

Hallo allerliefste vriendinnetjes en familie!

Zo! Laos heb ik ondertussen achter me gelaten en ik ben nu in het ontzettend fijne Cambodja! Eerst maar even een introductie over de grensovergang. Want ja, het is overal corrupt en ze proberen dan ook altijd geld van je af te troggelen. Zo moet je in Laos in de weekenden 1 Dollar extra betalen, gewoon omdat het weekend is zeggen ze. En ook moet je 1 Dollar betalen om het land te mogen verlaten, belachelijk natuurlijk, maar er was geen ontkomen aan helaas. Maar zo hebben de Cambodjanen dus ook iets bedacht. Ze hebben een tentje neergezet met een medische controle, aangezien ik die niet nodig had en wist dat dit oplichting was, liep ik dus gewoon door. Maar ze begonnen allemaal te zwaaien en te schreeuwen en er kwam iemand naar me toe met een invulformulier over mijn gezondheid. Nou vooruit, die wil ik dan best invullen. Dus ik die ingevuld en ga hem inleveren, komt er een ‘dokter' naar me toe en houdt een soort van pistoolachtig ding tegen mijn voorhoofd, waarop het binnen 1 seconde piept. Hij laat het zien en het was om mijn temperatuur op te nemen, wel heel geavanceerd hoor! Maar mijn temperatuur was 35,7 °C. Nou was het buiten 42 °C en dat zou betekenen dat ik dus bijna onderkoeld zou zijn... Leek me iets onwaarschijnlijk! Vervolgens pakt hij mijn paspoort uit mijn handen en legt het verderop op de tafel. En nu kreeg ik dus te horen dat dit 1 Dollar kostte. Ja daag! Ik heb hier niet om gevraagd! Dus ik zeg dat ik dat niet betaal, buig voor hem langs en grijp mijn paspoort van de tafel en loop weg. Dat was dat! Vervolgens dus nog wat formuliertjes invullen, wat stempels en ja ik ben in Cambodja!!! Hierna was het langer dan gepland wachten tot de bus weer vertrok, maar gelukkig zat ik er op tijd in en had ik een stoel en hoefde ik dus niet in het gangpad te zitten. Ja dat is in deze landen heel normaal! Een uurtje later kwam ik aan bij mijn eerste bestemming Stung Treng.

Hier is niet zoveel te beleven, maar ik moest hier een tussenstop maken om geld op te nemen bij de bank. Want ik ging de volgende dag door naar het dorpje Ban Lung en daar zouden ze volgens de Lonely Planet geen bank hebben (vet wel dus!). Maar goed, ook hier weer een gedoe met mijn creditcard. In Laos kon ik geen geld opnemen met mijn bankpas en moest dat dus elke keer met mijn creditcard doen, en het maximum was ongeveer €60,- per opname. Niet erg handig dus! Maar in Cambodja, tenminste in Stung Treng, kon ik ook met mijn creditcard geen geld opnemen, ik heb Matercard en geen Visa, en ze accepteerden alleen Visa. Pfff wat nu?! Moet ik dan eerst naar Phnom Penh om geld op te nemen? Dat zou echt super om zijn! Gelukkig werd ik geholpen door een hele vriendelijke bankmedewerker en kon iemand uit Nederland geld overmaken via Western Union, ik zou dan een code krijgen en zo geld kunnen opnemen. Goed idee! Ik dus meteen mama gebeld en die heeft het diezelfde dag nog geregeld. Dus ik kon de volgende dag gewoon door naar Ban Lung, godzijdank!

In de minibus naar Ban Lung zat Adam, een jongen uit Canada. Hij wilde ook een trekking doen in het Virachay National Park. Aangekomen in Ban Lung zijn we naar de Tree Top Lodge gegaan en dat was echt een super locatie om te overnachten. We hebben 's middags Carl en Caroline ontmoet, een Nederlands stel! Zij wilden ook een trekking doen en hadden hier en daar al informatie ingewonnen. Dat gingen Adam en ik dus ook doen die middag en daarna zijn we over de markt gelopen, waar het ontzettend stinkt naar verrot vlees en dode vis, en vervolgens hebben we lekker gezwommen in een meertje dat is ontstaan in een vulkanische krater. Toen we terug kwamen in het guesthouse, zagen we Carl en Caroline weer en we wilden dezelfde trekking doen! Mooi, want dat scheelde 25 Dollar per persoon! Maar zij wilden het niet de volgende dag doen, maar de dag erna. Adam en ik hebben besloten om nog 1 dagje te wachten, voor het geld en voor de gezelligheid. Die avond was ik niet lekker en ben vroeg naar bed gegaan en ook de volgende dag was ik nog niet 100%, ik had last van buikpijn. Ik heb die dag dus rustig besteed. Beetje uitslapen, blog schrijven voor mijn trouwe lezers en uploaden. De volgende dag was het dus tijd voor de 3-daagse trekking! Om 8 uur moesten we verzamelen. We hadden een rugzak gekregen om de benodigde spullen in te doen en daar aangekomen kregen we 3 liter water, een hangmat en deken om mee te nemen. Eerst met de auto een uurtje rijden en vervolgens een half uurtje met een bootje over het water. Toen kwamen we aan bij een dorpje en daar begon dan de trekking echt, voor die dag moesten we 16 km lopen om te eindigen bij een waterval. We moesten in de zon door kale, droge rijstvelden en afgebrande stukken bos lopen en het was zwaar! Het was namelijk 42 °C in de zon en ik heb geloof ik nog nooit zo erg gezweet! Het was echt niet normaal! We hebben geluncht bij een familie op het platteland en aangezien ik niets anders weg kreeg dan wat fruit, heb ik mijn rijst maar aan die familie gegeven die er ontzettend blij mee was! Hierna gingen we gelukkig steeds meer de jungle in en hadden we dus steeds meer schaduw. Maar het was nog steeds pittig, we moesten bergopwaarts klimmen en dat was ook niet makkelijk. Ik had het gevoel dat ik oververhit was! Komen we ook nog terecht in een bosbrand! Niet gevaarlijk gelukkig, maar wel erg warm. Ik dacht dat ik het bijna niet meer zou trekken en toen waren we er gelukkig bijna. Aangekomen bij het kamp ben ik met kleren en al het water in gegaan en heb daar 2 uur in zitten afkoelen haha! Hierna hebben we het kamp opgebouwd, dus eigenlijk niet meer gedaan dan een plekje gevonden voor onze hangmat. De gids en de ranger zorgden voor alles, ze zochten hout, maakte een vuurtje, kookten en deden ook weer de afwas. Dat is nog eens kamperen! Beetje jammer was dat er niks te drinken voor de avond was geregeld. Er was alleen koffie en laat ik dat nou net niet lusten! Helaas pindakaas! Voor de volgende dag werd er water van de waterval gekookt en in onze flessen gedaan. Dus die avond lagen we al op tijd in onze hangmat, rond half 10. En die hangmat lag lekker! Ben er helemaal verliefd op, geheel met ingebouwde klamboe! Ik heb er 2 gekocht, dus wie wil er mee gaan kamperen? De volgende ochtend moesten we al om 7 uur opstaan en kregen we een broodje met omelet. Goed ontbijtje! Omdat ik de vorige dag me nogal slap ging voelen op het einde van de trekking, besloot ik om ORS in 1 van de flessen te doen, zodat ik niet alleen vocht binnen zou krijgen maar ook wat suikers en elektrolyten. En dit hielp gelukkig goed! Die dag moesten we 25 km lopen, maar wel onder het bladerdak van de jungle en dat zorgde voor een prettigere temperatuur van 25 °C. Het was wederom een pittige dag, zeker in het begin toen we de berg op moesten om op het zelfde niveau te komen met de waterval. Het was maar een half uurtje, maar zo ontzettend zwaar en ik zweette me weer kapot. Ook gleed ik nog uit en kwam met mijn hand terecht op een oud bamboeblad en hier zaten allemaal haarfijne doorntjes op. Ik had er wel meer dan 100 in mijn hand en ze prikten als een gek! Snel wat water over heen gegooid en zou goed als ik kon ze proberen te verwijderen. De rest van de dag was het veel lopen dus met hier en daar de benodigde tussen stop. En rond 4 uur kwamen we dan aan bij ons volgende kamp, langs de rivier. Eerst alles opgezet en me nu wel omgekleed in mijn bikini en vervolgens een uurtje lekker gezwommen. Ook nu werd er weer voor een avondmaaltijd gezorgd en die was wederom goed te doen. Maar ik had genoeg van alleen water en besloot de oploskoffie maar eens een kans te geven. Veel suiker in gegooid en bij gebrek aan beter, viel de koffie nog best in de smaak. Hoe leer je koffie drinken haha! Ook die avond na wat kletsen bij het kampvuurtje op tijd onze hangmat ingedoken. De volgende dag hoefden we pas om 8 uur op te staan, want we waren dicht bij het dorp en hoefde dus niet ver meer te lopen. Dus inderdaad, alles lekker rustig aangedaan en na 45 minuten kwamen we aan bij het dorpje. Even een rondleiding gehad en daarna mochten we zelf even rond gaan kijken. Carl en Caroline hadden ballonnen bij hen en we zijn naar het water gelopen, waar de moeders en kinderen zich aan het wassen waren, en daar ballonnen aan de kinderen uitgedeeld. Ze vonden het geweldig en toen het nieuws zich verspreidde kwamen er nog meer kinderen uit het dorp aan rennen! Heel wat ballonnen opgeblaast en vervolgens wilden de kids dat de knoopjes weer los gingen haha! Nou dat lukte dus niet meer. Daarna hebben we geluncht in het dorp en nog een rondleiding over de begraafplaats gekregen en uitleg over de rituelen, om vervolgens met bootje en auto weer terug te gaan naar Ban Lung. Daar aangekomen heb ik eerst een lekkere douche genomen en vervolgens mijn rugzak ingeleverd en dus 2 hangmatten gekocht op de markt! Die avond ook weer een beetje op tijd naar mijn bedje, want de dag erna vertrok de bus al om half 7 naar Kratie.

Wat een busrit was dit zeg! Dacht ik dat ik het ergste al in Laos had meegemaakt, maar het kon dus erger. Ban Lung staat bekend om het dorp met het ‘rode stof'. Waar de weg niet geasfalteerd is, bestaat het uit rood zand. En als je daar doorheen rijdt, dan waait het alle kanten op. Zo kwam het dus ook de bus in. Nergens waren raapjes in de bus, alleen achterin en ik deed dus dit raampje dicht! Maar door alle kieren en gaten kwam de stof alsnog binnen en de chauffeur zag door de ontstane stofwolk in de bus geen hand meer voor ogen. Er kwam iemand naar me toe gerend dat ik raampje open moest doen zodat er frisse lucht binnenkwam en dat zou de stof verdunnen. Nou daar had hij wel gelijk in, maar ik zat de rest van de weg dus wel stof te happen! En 6 uur later zag ik zelf dus helemaal rood van het stof. In Kratie aangekomen ben ik mee gegaan naar het eerste het beste guesthouse om daar een douche te nemen. Vervolgens heb ik wat rondgelopen en ben ik gaan zitten bij een wat drukker backpacker hostel. Hier waren nog 4 andere mensen die naar de dolfijnen wilde en zo kon ik mooi de kosten voor de tuktuk delen. Zonder dat ik het wist werd er gestopt bij een tempel en daar konden we even rond kijken. Dit was best interessant, want voor het eerst zag ik de hel afgebeeld. Nou en die is toch gruwelijk! Ik zal wel foto's toevoegen... Vanuit een bootje heb ik dus de zeldzame Irrawaddy dolfijn weer gezien, blijft leuk! Terug in Kratie heb ik nog gedineerd met de rest en daarna terug gegaan naar mijn guesthouse.

De dag erna kwam ik, na een betere maar nog steeds lange en vermoeiende busrit aan in de hoofdstad, Phnom Phen. Ik had gehoord over Okay Guesthouse en heb me daar laten afzetten. En het was inderdaad oke, niet meer niet minder. Veel backpackers, beetje teveel naar mijn zin en die zitten dan de hele dag naar een film te kijken in het eetgedeelte... Ieder zijn ding natuurlijk. Ik heb die dag rustig aangedaan, wat rond gelopen, boekje gelezen en weer heerlijk Indiaans gegeten. De volgende dag moest ik van alles regelen. Zo moest ik naar de kapper, want mijn haar was veel te lang en had het alleen nog maar in een knotje, omdat het anders veel te warm was in mijn nek. Ook moest ik naar de bank om geld op te nemen en hier werd Mastercard wel geaccepteerd. En ik wilde de 2 hangmatten opsturen. Nu schijnt de post niet al te betrouwbaar te zijn, dus besloot het met DHL te doen. Die hangmatten wegen net 2 kilo samen en ze vroegen er 107 Dollar voor! Nou dat ging ik dus never nooit niet doen, dus moet ik ze maar meesjouwen. Misschien is het in Vietnam goedkoper, in Thailand in ieder geval wel. En ook ging ik naar de Thaise ambassade, want ik moet nog een 2 maanden visum hebben en t/m 31 maart zou die gratis zijn. Daar aangekomen krijg ik te horen dat het visum 35 Dollar kost. Na mijn protest krijg ik als antwoord dat de medewerker niet kan liegen omdat hij bij de ambassade werkt. Ja doei! Ik wacht wel tot Vietnam met het visum in dat geval, heb nog tijd zat en heb ook gehoord dat het termijn dat het gratis is misschien met 1 jaar wordt verlengd. Gebeurt dit niet, dan heb ik alsnog niets verloren. Na al dit geregel heb ik mezelf getrakteerd op een biertje langs de boulevard en 's avonds heb ik heerlijk gedineerd bij de Japanner. De laatste dag in Phnom Phen heb ik het Toul Sleng museum bezocht en ook de killing fields. Dit was erg heftig. Voor degene die niet zo goed weten wat voor verschrikkelijks er nog geen 35 jaar geleden is gebeurd in Cambodja, hier een klein geschiedenislesje: Tussen 1975-1979 was de Rode Khmer, onder leiding van Pol Pot, aan de macht in Cambodja. Hun ideologie was een communistische en alle steden werden ontruimd en de mensen gedwongen om op het platteland te leven en te werken. Er bestonden 2 klassen: ‘the Ancients' -de mensen die al op het platteland leefden en in hun ogen dus goed waren- en ‘the New People'- alle opgeleidde en stadsmensen die in hun ogen dus heropgevoed moesten worden. De mensen hadden niks meer te vertellen en ze hadden te luisteren naar de wil van ‘Angkar' - de onzichtbare organisatie van de Rode Khmer. Zo werden al hun persoonlijke spullen afgenomen, families van elkaar gescheiden en moesten de mensen16 uur per dag werken. De voedselvoorziening was niet genoeg en de mensen leefden onder erbarmelijke omstandigheden en stierven dan ook van de uitputting en de honger. Naar schatting zijn er tussen de 2 en 3 miljoen mensen gestorven in deze 4 jaar, terwijl de totale bevolking maar uit 7 miljoen mensen bestond. Ook werden er mensen opgesloten, gemarteld, ondervraagd en vermoord. Het Toul Sleng museum was oorspronkelijk een hogeschool, maar de Rode Khmer heeft deze gebruikt als gevangenis (S-21) en martelkamer. Het precieze aantal gevangen is onbekend, maar schattingen lopen uiteen van 14.000 tot 20.000 mensen (dit dus alleen in Phnom Penh!). De gevangenen zijn later in het uitroeiingskamp Choeung Ek - the killing fields- omgebracht. Om kogels te sparen sloegen de Rode Khmer kinderen dood door ze tegen bomen aan te slingeren of bij ouderen door hun hoofden met de achterkant van geweren in te slaan. Ook doodbloeden werd veel toegepast. Minimaal 17.000 mensen zijn hier omgebracht. En zo zijn er nog veel meer killing fields in heel Cambodja te vinden. Het was erg heftig om tussen de massagraven door te lopen en de stapels schedels, kleren en botten te zien die zijn ondergebracht in de stupa. Ook de gevangenis was super heftig, je kon de cellen zien en de martelinstrumenten. Ook lieten ze een film zien waarin overlevenden vertelden wat ze hadden meegemaakt, er zijn gewoon geen woorden voor... Na deze emotionele ochtend heb ik eerst maar even op mijn gemakt gelucht en ben ik daarna het Royal Palace gaan bezoeken. Wat een gigantisch gebouw zeg! Erg mooi! 's Avonds weer lekker gegeten en wat gelezen voordat ik mijn bedje in dook.

Mijn huidige bestemming is Siem Reap. Ik ben hier dus gisteren aangekomen en vind dit een erg leuk stadje! Moet zeggen dat het wel erg toeristisch is, met vele bars en restaurants, maar het heeft een erg gezellige sfeer. Gisteren heb ik Sinouen en Soun ontmoet, via Tamara (meisje die ik heb ontmoet op Don Det en hier een tijd vrijwilligerswerk heeft gedaan) heb ik hun telefoonnummer gekregen en heb ik gisteren met hen een drankje gedaan en gepoold tot in de late uurtjes. Erg gezellig! Vandaag een rustdagje, even lekker niks en morgen Angkor Wat!!!

Ow, Cambodja vind ik echt geweldig en de mensen ook, maar van de tuktuk drivers word ik knettergek, vooral in Phnom Penh en Siem Reap. Ze staan op elke hoek van de straat en om de 5 seconden is het dus van: ‘Lady! Lady! Tuktuk? Where you go? And tomorrow?'. En je moet dus 100x per dag vriendelijk zeggen dat je geen tuktuk nodig hebt en daarbij glimlachen. Om hier zelf nog wat lol aan te beleven, maak ik vaak een geintje of begin ik te rennen waarop ze hard moeten lachen. Ze weten zelf ook wel dat ze vervelend zijn haha!

Tot de volgende blog!

Liefs xxx

ps. iedereen bedankt voor de cadeautjes, filmpjes, telefoontjes, kaarten en krabbels! Voel me toch een beetje jarig zo!

Thakek, Pakse en Don Det

Hallo lieve lezers,

Ik heb te horen gekregen dat het weer tijd is voor een update, dus bij deze! Waar was ik gebleven... Ow ja de Loop in Thakek. Ik wachtte dus een dagje af in de hoop dat meer mensen de Loop zouden gaan rijden en ik had geluk! De dag erop vertrok een leuk stel, Stef (Canada) en Darrel (Noord-Ierland). Ik heb hen aangesproken en ze vonden het geen probleem dat ik met hen mee zou gaan. Mooi dat was dus geregeld! Na even oefenen op de scooter, dit was geen automatische maar 1 met versnellingen, waren we klaar voor vertrek. De eerste dag zijn we naar een super mooi, helder blauw meer gereden. De weg ernaartoe was bijzonder klote, een zandweg met enorme stenen en gigantische kraters erin, maar het eindpunt was zeker de moeite waard. Onderweg op deze slechte weg stopte Darrel en Stef, die op 1 scooter reden, omdat er iets mis was. Het achterwiel zat niet goed vast gedraaid... Gelukkig had ik in mijn scooter een gereedschapssetje en konden we na een korte reparatiestop verder. Bij een benzinestation hebben we nog een keer de schroeven vast gedraaid, want om de 30 km begonnen ze toch weer echt los te zitten. We zijn vervolgens door gereden naar Konglor om daar te overnachten en de volgende dag de Konglor Cave te bezoeken. We hadden ontzettende pijn in onze kont, we hadden die dag toch 200 km afgelegd. De plek van de overnachting was echt super mooi, alleen hadden we allemaal niet zo goed geslapen. Om 5 uur begon een haan te kraaien en om 6 uur waren de medewerkers wakker en werd de tv met muziek luid aangezet. Na een ontbijtje sprongen we vol goede moed weer op onze scooters en was het nog maar een klein stukje naar de grot. Dit was echt een super ervaring! We werden met een bootje door de 7 km lange, mega donkere grot vervoerd. Maar het waterniveau was op sommige plekken laag en dus liep de boot vast, moesten we eruit zodat ze de boot over de kiezels konden tillen en daarna konden we weer verder. Ook was er een gedeelte in de grot met erg veel stalactieten en stalagmieten die ze hadden verlicht en waar we konden rondlopen om ze te bekijken. De grot is zo ontzettend lang en donker dat het soms ook wel een beetje eng was... Aan de andere kant uitgekomen konden we een drankje nuttigen om vervolgens weer met het bootje door de grot naar het beginpunt terug te keren. Hierna zetten we onze reis voort, de bedoeling was dat we in Nakay zouden uitkomen maar dit hebben we niet gehaald. Darrel en Stef hadden nog meer pech met hun scooter, na 10 minuten rijden brak de ketting! Nou daar sta je dan in the middle of nowwhere. Gelukkig had Darrel redelijk wat verstand van scooters en stopte er ook een hele aardige man met een gereedschapsset. De ketting kon gerepareerd worden en dus konden we verder. Helaas brak na ongeveer 30 km de ketting weer, ppfff.... Maar deze keer hadden we geluk en stonden voor een reparatieshop. Daar de ketting laten repareren en toen onze weg zonder verdere breakdowns voortgezet. Maar door al deze onderbrekingen kwamen die dag niet verder dan Lak Sao en daar hebben dan ook overnacht. Ook hebben we daar even goed naar de scooter laten kijken en de ketting en achterrem laten vervangen. De volgende dag stond namelijk weer een super slechte weg op ons te wachten en dat had die scooter echt niet getrokken. De volgende dag op tijd opgestaan en inderdaad de weg was verschrikkelijk! Het was een stuk van 65 km vol gaten, kuilen, kiezels en gevaarlijk los zand waar je soms bijna door onderuit ging. We zijn er zonder vallen en brokken doorheen gekomen en konden onze weg op asfalt weer voortzetten. We waren nog 30 km verwijderd van Thakek en besloten om eerst nog even te lunchen, dus we stopten bij een lokaal tentje. Nou en daar ging het mis hoor! Ow wat een avontuur weer! We waren alle 3 al gestopt en ik wilde mijn scooter even netjes naast die van Darrel en Stef parkeren, dus ik zet hem in zijn 1^ste versnelling en geef een beetje gas. Maar het gas bleef hangen en de scooter steeg bijna op, ik wist niet wat me overkwam. Ik kon met mijn voet niet bij de rem en het enige wat ik kon doen was de rem van het voorwiel in knijpen met mijn hand. Helaas had dit weinig nut, want mijn scooter was echt op hol geslagen. Ik reed dus letterlijk de noodle shop binnen en raakte een tafel die daardoor omviel. Het enige wat ik nog kon doen, om niet aan de achterkant van de noodle shop uit te komen, was me laten vallen en de scooter met me mee op de grond trekken. Dus daar lag ik dan voorin een noodle shop met een op hol geslagen scooter op me! Het meisje wat er werkte kwam naar me toe gerend, na eerst te zijn gevlucht anders had ik haar omver gereden, en draaide de sleutel om waardoor de scooter uiteindelijk ophield. Ik werd overeind geholpen en wonder boven wonder waren er geen gewonden en was er ook niks kapot gegaan! De tafel die ik omver had gereden zetten we weer overeind en zelfs de glazen flessen en potjes die op de tafel stonden waren nog heel. We besloten om hier toch maar te lunchen en ik wilde achteraf wat geld achterlaten voor de schrik die ik dat meisje had bezorgd. Helaas liep heel dit verhaal uit de hand. De eigenaresse kwam na dit alles binnen lopen en hoorde wat er was gebeurd, waarna ze achterin de noodle shop naar een betonnen tafel liep en mij riep. Toen ik aankwam trok ze een stuk beton van de tafelpoot los en zei dat dit mijn schuld was. Nou ik was zo verbaasd, dat had ik helemaal niet gedaan! Ten eerste lag ik voorin en stond die tafel in een hoek achterin, dus die had ik met geen mogelijkheid geraakt en ten tweede was de tafel al stuk, want het stuk beton zat op zijn originele plek en ze trok het zelf weer los. Nou ja, het eten stond klaar dus ik heb de beschuldiging maar genegeerd, ook omdat deze vrouw totaal geen Engels sprak. Maar terwijl we zaten te eten was zij druk aan het telefoneren, waarna er allemaal dorpsbewoners en zelfs een politie agent binnen kwam lopen. De politie agent heeft geen woord met ons gewisseld en na een paar minuten werd er een mobieltje aan me gegeven, ik kreeg iemand aan de lijn die Engels sprak en die me vertelde dat ik die tafel had stuk gemaakt en dat ze 500.000 kip (€40,-) wilden ter compensatie. Nou daar zakte mijn broek behoorlijk van af! Alles wat ik kapot had gemaakt, had ik met alle liefde en plezier vergoed, maar ze wilde uit een ongelukkige gebeurtenis gewoon geld los krijgen! Ik ben verdomme geen pinautomaat! En dat het dan zo moet met leugens en bedrog en politie erbij! Ik paste ervoor, dus ik heb gezegd dat ik dat niet betaal, dat ik niks stuk heb gemaakt en als compensatie best 50.000 kip wil achterlaten (dat is voor hen best veel geld), maar dit wilde ze niet. We wisten niet zo goed hoe we dit nu moesten oplossen en na een paar minuten kwam er een Laotiaanse man binnen die Engels sprak en probeerde te bemiddelen. Darrel bood aan de tafel zelf te maken en ook nog over te schilderen, maar dit wilde ze natuurlijk niet! Nee ze wilde gewoon geld! Vuile oplichters! Dus ik besloot de man van de scooter rental, Mr. Ku, te bellen, hij praatte met de bemiddelaar en toen werd me verteld dat het geld niet zozeer voor de tafel was, maar dat ik door deze actie hen ongeluk had gebracht en dat ze een boeddhistische ceremonie moesten houden in het huis om het weer te zegenen. Ik weigerde nog steeds te betalen, want het was gewoon een volgende smoes. Oké, misschien willen ze echt een boeddhistische ceremonie houden, maar die kost ook zeker niet zoveel geld en vanuit het geloof bekeken (wat dus niet mijn geloof is!) klopt het ook niet, want het boeddhisme gelooft dat alles wat je in dit leven overkomt aan ongeluk dat dat voortkomt uit slechte daden van een vorig leven. Dus ik zou moeten betalen voor hetgeen wat zij verkeerd hebben gedaan in een vorig leven, ja daag! Ik zei ook dat ik niet zoveel geld nu bij me had en vervolgens stelde Mr. Ku voor om met iemand van daar terug te rijden naar het hostel in Thakek en ze dan het geld te overhandigen, maar ook hier stemde ik niet mee in. Ik ga verdomme niet betalen voor een leugen! Ondertussen werd de sfeer steeds grimmiger, mensen gingen op mijn scooter zitten zodat ik niet weg kon en er liep een jongen rond met een mes. Ik had er zo genoeg van en ze dreigde de scooter daar te houden. Ik zei dat me dat niet interesseerde, want die scooter is niet van mij en nadat Mr. Ku dit hoorde werd hij ook redelijk boos. Ik had na ongeveer 2 uur geduldig wachten en onderhandelen er zo genoeg van, ondertussen ging die vrouw helemaal over de zeik en was aan het schreeuwen en schelden, dat ik uiteindelijk zelf ben gaan liegen om weg te komen. Ik zei dat ik rechten studeerde en dat ik dus heel goed wist dat de politie me niks kon maken en dat ik vrij was om te gaan. Als zij ervoor zouden kiezen om me niet te laten gaan, zou ik de ambassade bellen en die zou me dan komen halen en mij en de scooter meenemen en ik zou hen aanklagen voor gijzeling en bedreiging. Geen idee of het überhaupt zo werkt, maar ik zei het met volste overtuiging en het kwam goed aan. Er werd druk overlegd en vervolgens moest ik nog even wachten, want er kwam nog iemand aan. De eigenaar om precies te zijn, hij kwam binnen lopen, keek naar de tafel en moest lachen, omdat hij wist dat die al langer stuk was, en zei vervolgens dat we konden gaan zonder ook maar iets te betalen. Nou hè hè... Wat een stom volk zeg! Ik weet dat je niet iedereen over 1 kam kan scheren, maar ze proberen je in Laos zo ontzettend vaak op te lichten en voor te liegen, gelukkig trap ik er niet in en krijgen ze niks van me! Een half uurtje later stonden we in Thakek, hebben we gedoucht en gegeten en gingen we samen naar het busstation met een tuktuk. We hadden afgesproken dat het 10.000 kip per persoon zou zijn voor de tuktuk. Aangekomen op het busstation kwamen er mensen naar ons toe gerend om te vragen waar we heen moesten, ik ging naar Pakse en die bus stond op het punt om te vertrekken. Ik gaf de tuktuk driver 50.000 kip en hij moest eerst geld wisselen, komt hij terug met in 1 hand 2 briefjes van 20.000 kip en in zijn ander hand een briefje van 10.000 kip die hij aan mij geeft. Ondertussen zat mijn backpack al in de bus en die begon langzaam te rijden, ik had dus geen tijd voor dit gezeik en heb die 40.000 kip (mijn wisselgeld!) uit zijn handen getrokken en dat briefje van 10.000kip terug gegeven. Pff houdt het dan nooit op dacht ik bij mezelf. En inderdaad het houdt nooit op! Zo had ik met het meisje van de bus afgesproken dat het buskaartje 50.000 kip zou kosten, de normale prijs voor iedereen (ik had ook vooraf al geïnformeerd naar de prijs en was dus goed op de hoogte). Eenmaal in de bus schrijft ze op het kaartje het bedrag van 100.000 kip! Ik stond bijna op ontploffen! Dus ik zeg dat dat niet de prijs is en niet de afspraak en dat ik niet meer dan 50.000 kip betaal. Vervolgens pakte ze een nieuw kaartje en schreef daar 50.000 kip op. Tsjonge jonge zeg! Je voelt je in Laos soms gewoon echt geen mens meer met rechten, maar een bankautomaat waar ze naar behoeven geld uit willen trekken. Echt ongelooflijk!

De busrit was ook weer een hel! We waren om 8 uur vertrokken en het zou 6 uur duren, dus om 2 uur 's nachts zou ik in Pakse aankomen. Na 2 uur rijden stopte de bus en moesten mensen die een andere richting op gingen overstappen en ook al de bagage en zakken rijst moesten uit de bus en van het dak gehaald worden. Uiteindelijk moest ik toch ook van bus wisselen en voor die weer vertrok waren we 1 uur verder. In die bus stond de muziek zo hard dat zelfs als ik het volume van mijn iPod helemaal open draaide, ik nog steeds die tering herrie kon horen. Slapen was dus onmogelijk! Na 3 uur rijden stopte de bus weer, maar deze keer gebeurde er niks. De bus stopte gewoon en bleef vervolgens 3,5 uur stil staan. Toen we om half 6 weer gingen rijden, stond ik een half uur later in Pakse. Hoe onlogisch! Maar goed ik was er weer en de zoektocht naar een hotel of guesthouse begon. Alles zat vol en na 1 uur sjouwen met mijn backpack, ben ik terug naar een hotel gegaan waar er die dag wel iemand zou uitchecken. Om half 9 kon ik de kamer in en heb ik vervolgens eerste een paar uur geslapen. 's Middags heb ik even rond gelopen door het stadje en heb ik wat informatie ingewonnen over weer een scootertochtje. Om niet alle Laotianen af te kraken, de mensen waren hier veel vriendelijker en ik heb een leuk gesprek gehad met een tuktuk driver. En 's avonds ben ik naar de lokale sauna gegaan. Ook dit was een ervaring op zich! Daar aangekomen moest ik me omkleden en een sarong aantrekken, want ze zijn niet naakt in de sauna. De eigenaresse kon ook geen Engels en ik werd een beetje het complex door geduwd. Eerst nam ze me mee naar een soort badkamer en gooide ze een emmer koud water over me heen en vervolgens werd ik in de sauna achtergelaten. Na 5 min moest ik naar buiten komen en stond er thee voor me klaar die ik moest drinken. Gelukkig had ze nu alle instructies gegeven en kon ik zelfstandig de sauna gebruiken. Na deze heel ontspannende ervaring kreeg ik nog een traditionele massage, en ook dit was niet zoals je zou verwachten. In een kamer lagen allemaal matrassen op de grond met gordijntjes ertussen, er waren nog 2 mannen die werden gemasseerd. Ik moet zeggen dat de massage super was, maar rustgevend is anders. De masseuses waren continue met elkaar aan het kletsen en lachen. Maar zoals ik al zei, de massage was prima. De volgende dag heb ik het eerst rustig aan gedaan, ik moest naar de bank om voldoende geld op te nemen, want mijn volgende bestemming was Don Det, een van de eilandjes van the 4000 islands en daar hebben ze geen pinautomaat. Hierna heb ik ontbeten en toen ben ik met de scooter in mijn eentje naar Tad Lo gereden om daar te overnachten. Onderweg daarheen nog een waterval bezocht en ook in het dorpje zelf waren 3 watervallen. Eén daarvan lag op 10 km afstand en daar moest ik even naar zoeken. Toen ik dus langs dorpjes reed op zoek naar deze waterval, riepen 2 kinderen me en zeiden dat ze me mee zouden nemen naar de waterval. Het was vast niet degene die ik zocht, maar ik besloot met de enthousiaste kids mee te gaan! Ik moest door het dorp en er sloten zich steeds meer kinderen aan, vervolgens moest ik door moestuintjes en over rotsen om vervolgens op een plek aan te komen waar geen waterval was haha! Wel waren er kinderen in hun blootje aan het zwemmen en dit was een grappig gezicht. Ook heb ik een leuke interactie met die kinderen gehad, ik had de Lonely Planet bij me en liet ze de plaatjes erin zien en de wereldkaart waarbij ik uitlegde waar Laos lag en waar Nederland, dit laatste begrepen ze toch niet zo heel goed... Er was een 13 jarig meisje bij en zij kon redelijk Engels, ze ging de namen van de buurlanden met een steentje op de stenen schrijven. Na deze leuke ontmoeting heb ik de waterval, die ik zocht, gevonden en ben daarna naar een guesthouse gegaan en heb gedineerd met het uitzicht op een andere waterval. De rest van de avond heb ik daar lekker zitten lezen. De volgende ochtend reed ik terug naar Pakse en stonden er nog meer watervallen op het programma. Aangekomen in Pakse, vetrok ik naar het busstation om de bus naar Don Det te nemen.

Helaas waren er geen bussen meer, maar er was nog wel een soort van groot uitgevallen tuktuk waar ik mee mee kon. Deze werd volgeladen met zakken rijst, andere boodschappen en zelfs levende kippen. Ik kon mijn benen nergens kwijt en zat verdrukt tussen de zakken rijst en de lokale bevolking. Comfortabel is ander, maar het was te doen. Na ongeveer 4 uur kwamen we aan bij een strandje en moest ik met een bootje naar Don Det. Het was ondertussen al donker en ik moest nog wel even een slaapplek vinden. Ook hier was alles vol en ik dacht dat ik het niet meer zou trekken met de hitte en mijn zware backpack. Gelukkig had 1 familie nog een bungalow vrij en daar ben ik enkele nachten gebleven voor nog geen €2,- per nacht! Ik had bij aankomst 2 Nederlandse meisjes ontmoet en ze hadden me uitgenodigd voor een biertje op het strand. Maar na een douche voelde mijn bed zo fijn aan en ben ik al vroeg in slaap gevallen. De volgende dag heb ik eerst in een hangmat mijn boek zitten lezen en daarna heb ik de rest van de dag op het strand gezeten met deze Nederlandse meisje, Ilse en Rolien, en de rest van de Nederlandse brigade, Tamara, Fanny, Suzanne, Kim, Kaia, Arjan, Kari en 2 Engelse jongens Craig en Alex. De rest van de dagen ben ik met hen opgetrokken en hebben we eerst 2 dagen op het strandje gerelaxt en 's avonds gezellig met elkaar gegeten om af te sluiten met biertjes op het strand rond een kampvuurtje. De laatste dag besloten we toch maar iets actiefs te doen en hebben we fietsen gehuurd en zijn we over het eiland naar een volgend eiland gefietst om de grootste waterval (in volume) van Zuid-Oost Azië te bekijken en om met een bootje op de Mekong de zeldzame Irrawaddy dolfijn te spotten. De waterval viel een beetje tegen, maar we hebben wel wat dolfijnen gezien en dit was super gaaf. Zeker ook omdat we dit deden tijdens een mooie zonsondergang. Vervolgens moesten we dus wel, zonder verlichting op de fiets, in het donker terug naar huis. De volgende ochtend ging iedereen zijn eigen weg en die van mij leidde naar Cambodja, waar ik nu ben. Aangezien het verhaal alweer erg lang is geworden vertel ik daar in mijn volgende blog over.

Maar ik heb dus wel weer een nieuw nummer en dat is: 0855 17370169

Liefs xxx

Ps. Ik vind de mensen hier nu al veel liever dan in Laos, ze hebben een glimlach op hun gezicht en zijn enorm vriendelijk. Voel me hier meer op mijn gemak dan in Laos...

Phonsavan, Vang Vieng en Vientianne

Hallo lieve lezers!

Hier weer een update uit Laos!

Afgelopen week heb ik 3 plaatsen in Laos bezocht: Phonsavan, Vang Vieng en de hoofdstad Vientianne. Zoals ik in mijn vorige blog vertelde waren Iris, Imke, Huub en Rosalie me voorgegaan naar Phonsavan. Toen ik de volgende dag aankwam hadden ze voor zichzelf een relax dagje ingepland en de volgende dag gingen Imke en Iris met een tour mee naar onder andere de ‘Plain of Jars'. Ik kon me hier dus gezellig bij aansluiten. En Huub en Rosalie vertrokken de volgende ochtend al vroeg naar Vietnam. De tour was erg interessant, we werden eerst naar een informatiecentrum genomen waar ons wat werd uitgelegd over de UXO's (unexploded ordnance) en de ‘Secret War'. Even een geschiedenislesje voor jullie tussendoor: tussen 1960 en 1973 was Laos het toneel voor de ‘Secret War', een oorlog die niet werd erkend maar wel degelijk aanwezig was. Zo vervoerden de noord-Vietnamezen oorlogsmateriaal over de Ho Chi Minh route die door oost-Laos liep en de Amerikanen reageerden daarop met het grootste bombardement uit de geschiedenis. Zo vlogen ze 580.344 missies boven Laos en dropten 2 miljoen ton aan bommen, wat het Amerikaanse leger 2,2 miljoen dollar per dag koste. Door de zachte rijstvelden en gronden is ongeveer 30% van de bommen niet ontploft en het land is dus bezaaid met UXO's. Het is vandaag de dag nog niet veilig om je buiten de veel gebruikte paden te begeven en elk jaar sterven er tussen de 30 en 60 mensen, voornamelijk kinderen door deze UXO's. Hierna werden we mee genomen naar een afgelegen plek waar ze een UXO lieten ontploffen. Dat was best spectaculair om te zien! Wat een knal! Hierna werden we meegenomen naar de ‘Plain of Jars'. Er zijn hiervan 7 vlaktes, maar slechts 3 ervan zijn ontruimd van alle UXO's. Wij hebben alleen site 1 bekeken waar 250 kruiken op een vlakte liggen. Deze kruiken zouden ongeveer 2000 jaar oud zijn en de bedoeling ervan is tot de dag van vandaag nog een mysterie. Er zijn 2 theorieën, de ene beweert dat de kruiken werden gebruikt voor begrafenis rituelen, als tombes of urnen en de andere theorie beweert dat er lào-láo (rijstewijn) in werd bewaart. Al met al was het een leuke en leerzame dag. Eenmaal terug in Phonsavan, de meest saaie stad ooit, zijn Imke en Iris even op bed gaan liggen, want hun bus naar Vietnam vertrok om 18.00. Maar zoals altijd was het even wachten en na een kaartspelletje en een laatste drankje samen was het dan toch echt tijd voor afscheid. Ik was nu weer echt alleen! Na het avondeten ben ik terug naar ons guesthouse gegaan om een douche te nemen en naar bed te gaan. Ik moest nog betalen voor die avond en besloot dat maar meteen te doen, aangezien ik ook een rol wc papier moest vragen. Nu werkte daar een gladde jongen, je weet wel zo'n type met veel gel in zijn haar, strak t-shirt en een oorbelletje. Ik heb bij hem afgerekend en hij wist dus dat ik die avond alleen zou zijn. Nu voelde ik me al niet helemaal prettig in Phonsavan, er hangt een bedrukte sfeer en je moet opletten dat de bedelende kinderen je tas niet stelen. Geen prettig gevoel dus... En nu was ik ook nog eens alleen in het gammele guesthouse en ik had uit voorzorg alle ramen en deuren al goed afgesloten. Ik was me aan het uitkleden in de badkamer toen ik was gerommel hoorde buiten. Ik had mijn broek en boxer al uitgetrokken en toen ik opkeek door het badkamerraampje schrok ik me rot. Stond die gladde jongen door het raampje te kijken! De viezerik! Ik heb een klap op het raam gegeven en begon te schelden. Heb vervolgens mijn broek aangetrokken en ben woest naar buiten gelopen, maar durfde in mijn eentje toch ook niet het donkere steegje in achter mijn kamer. Via een ander gang probeerde ik, zonder resultaat, zicht te krijgen op het steegje. Toen ik terug aan de voorkant was, liep de viezerik daar en ik liep boos op hem af en vroeg of hij wel helemaal lekker in zijn hoofd was. Nou deed hij net of hij niet wist waar ik het over had, maar al snel was hij het zogenaamd niet. Een andere bezoeker van het guesthouse kwam door mijn geschreeuw naar buiten en kon de boel een beetje vertalen. Misschien was het iemand van buitenaf? Ja dikke lul, ik herkende die vieze gelkop uit duizenden! Ik zei dat ik me niet meer veilig voelde daar en eiste mijn geld terug. Nu moesten daar eerst nog 2 mensen voor bijgehaald worden en na veel wikken en wegen kreeg ik dan toch mijn geld terug. Ik heb mijn spullen gepakt en aangezien het ondertussen al 23.30 was, ben ik maar het eerste het beste hotel ingedoken. Ik had geen zin om zo laat nog met 2 tassen en zonder boxer aan op zoek te gaan naar een ander guesthouse. Beetje bekomen van de schrik heb ik die avond nog redelijk geslapen en was ik blij dat ik de volgende ochtend in de bus naar Vang Vieng zat, ver weg van Phonsavan!

In Vang Vieng aangekomen was er geen mens te bekennen op straat. Ik had al een guesthouse opgezocht op internet en gereserveerd, dus ik hoefde niet meer te zoeken naar een plekje om te slapen. Er werkte daar een hele aardige vrouw en er waren geen ramen naar buiten, wat ik voor dit keer niet zo erg vond! Na een half uurtje door Vang Vieng te hebben gelopen, had ik de hele stad alweer gezien. Uit verveling ben ik een boekenwinkel in gelopen en heb voor het eerst in mijn leven een boek gekocht! Ja ik moest toch wat... Nu zat ik beneden in het guesthouse net hoofdstuk 1 te lezen en er komt een jongen aangelopen die zegt dat ik veel beter op het balkon kon gaan zitten en ik moest maar met hem mee. Het was Hein uit Nederland, uit Tilburg! Super aardige en relaxte jongen. Hij was die dag gaan tuben met Andy (UK), en neefjes Rob en Bob (Australië). Ze vroegen me of ik hen wilde vergezellen met het eten en later zijn we met z'n alle op stap gegaan. Ik voelde me meteen heel erg op mijn gemak bij deze gezellige jongens en heb een super avond gehad. Heb zelfs een paddo-shake geprobeerd haha! De jongens gingen de volgende dag wat grotten bekijken en ik besloot om eerst uit te slapen om daarna het tuben een kans te geven. In de tuktuk naar de rivier ontmoette ik een Laotiaans meisje, Mina. Zij kende weer 3 Australische jongens en daar ben ik die dag mee opgetrokken. Ik zal proberen te omschrijven wat tuben nu precies is: je kunt een oude binnenband van een vrachtwagen huren en daarmee de rivier af, of je bespaart jezelf het geld en gaat zwemmen. Langs de rivier zijn allemaal barretjes waar je voor weinig geld buckets (emmers) met sterke drank kunt kopen. Ook zijn er weer paddo-shakes en wiet-brownies te koop. Iedereen is vrolijk, gelukkig en dronken en je bent met iedereen bevriend. Het lijkt een soort open lucht festival. Ook hebben ze swings en platformen waarvan je af kunt springen de rivier in. Allemaal heel erg leuk! Maar ik heb mezelf ingehouden qua drank, ja je leert net wat mensen kennen en je zult uiteindelijk toch zelf heel thuis moeten komen, dus ik heb dan liever zelf de controle dan dat ik ladderzat in die rivier lig en maar moet zien hoe ik terug kom. Het is echt een super leuke plek, maar was dus leuker geweest met echte vrienden.... Na een douche en een avondmaal kwam ik Hein, Bob en Rob weer tegen en heb die avond met hen weer een feestje gebouwd! Zij vertrokken helaas de volgende ochtend naar Luang Prabang en wilde graag dat ik met hen mee ging. Na toch even twijfelen heb ik besloten om me aan mijn eigen plan te houden en verder naar het zuiden te reizen. Ik heb de volgende dag een mountainbike gehuurd en ben de omgeving, die overigens echt prachtig is met alle mooie bergen, en wat grotten gaan verkennen. Nu was het de bedoeling om naar de grot Tham Phu Kham te gaan, omdat je daar ook kon zwemmen in de ‘Blue Lagoon'. Helaas werkt in Laos niet alles zoals het hoort... Zo volgde ik netjes de bordjes naar de Tham Phu Kham grot, maar toen ik daar aankwam en geen mens zag, wist ik meteen dat ik verkeerd zat. Het was 41 graden die dag en het zweet gutste van mijn lichaam, dus met enige tegenzin besloot ik toch de verkoeling van deze andere grot op te zoeken. Ik moest hier natuurlijk entree voor betalen en daarna werd ik door een gids (de oplichter met zijn nep bordjes) rond geleid in de grot. Ook was er een klein, maar kristalhelder meertje en daar heb ik een verkoelende duik in genomen. Maar ik wilde nog steeds naar de Tham Phu Kham grot, dus terug op de mountainbike de hitte weer in. Na wat kilometers later had ik de grot dan eindelijk bereikt. Je kon er een zaklamp huren, maar ik had geen zin om hier weer geld aan uit te geven. Koppig als ik ben stond ik na een behoorlijke beklimming van de berg, dus in een donkere grot waar ik geen hand voor ogen zag. Gelukkig liepen er wat kinderen rond met zaklampjes die als gids wat bij wilde verdienen. Van een jongetje kreeg ik een zaklamp in mijn handen geduwd en ik kon hem volgen. Hij vloog over de gladde stenen, maar ik had er met mijn gympies wat meer moeite mee haha! Na de rondleiding vroeg hij natuurlijk om geld en laten we eerlijk zijn, dat had hij ook wel verdiend. Nog even een duik in de ‘Blue Lagoon', die kleiner was dan ik me voorstelde en toen weer terug om mijn mountainbike in te leveren. Die avond ben ik de Australische jongens van het tuben weer tegen gekomen en ze vroegen of ik mee op stap ging en de volgende dag mee ging tuben, maar ik voelde me bij hen niet zo op mijn gemak zoals bij die andere jongens, dus heb die avond lekker op kussens in een barretje ‘Friends' zitten kijken en heb de volgende ochtend de bus naar Vientianne genomen.

Aan het begin van de middag kwam ik aan in Vientianne en hier moest ik wel op zoek naar een guesthouse. Veel zat al vol en na een tijdje zeulen met 2 zware tassen was ik het beu en ben ik gesetteld voor een dormitory. Nu zag dit er al niet heel fris en schoon uit, maar het zou maar voor 1 nachtje zijn en het was goedkoop, dus ik kon er wel mee leven. Ik heb toch zelf een slaapzak bij me en 2 geweldige kussenslopen, dus ik kon in mijn eigen spullen slapen. Ik wilde die middag de stad verkennen. Er zijn 3 attracties, maar alle 3 sloten ze al om 4 uur. Ik heb die middag alleen de tempel Wat Si Saket gezien. Voor de rest heb ik rondgehangen in de Zweedse bakkerij bij de fontein, want daar was Wifi gratis. Toen ik 's avonds naar het guesthouse ging raakte ik daar aan de praat met een jongen. Hij vertelde me over de ‘Loop'- een scooter tocht van 3 of 4 dagen vanuit Thakek- en ik was al van plan om die te doen. Maar eerst wilde ik nog een enge grot bezoeken. Hij liet me het kaartje zien van de Loop en wat blijkt, je komt langs die grot. Dus ik heb mijn plan logischerwijs aangepast en kocht een buskaartje naar Thakek voor de volgende dag. Maar wat ik die avond heb meegemaakt was echt horror en ik weet zeker dat jullie na het lezen van dit verhaal ook overal jeuk hebben. Na een douche kroop ik mijn slaapzak in en lag nog even te kletsen met wat aardige kamergenootjes. Toen we plotseling overal beestjes zagen lopen. Over mijn kussen, over de lakens en zelfs op ons. Waarschijnlijk waren het bedwantsen die zich gedurende de dag hadden verstopt maar nu op zoek waren naar een bloedmaaltijd. Gatverdamme! Ik haalde er zelfs 1 van mijn rug af. Het was dus al te laat, ze zaten overal in, ook in mijn slaapzak... Ook was het al 1 uur 's nachts, dus het had geen zin om naar een andere slaapplaats op zoek te gaan. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik bijna geen oog heb dicht gedaan en toen ik om half 7 wakker werd, kon ik het niet meer verdragen en ben uit bed gegaan om maar weer te douchen. Ik heb alles zo goed mogelijk uitgeklopt en alle beestjes verwijderd, maar toen ik buiten stond zag ik ze nog op mijn witte broek lopen. JAKKIE!!!! Snel ben ik een koffiezaakje in gelopen om me in het toilet weer helemaal uit te kleden en weer alle vieze beestjes te verwijderen. Wat een drama!!! Toen ik na mijn bezoekje aan de gouden stupa Pha That Luang en de replica van de Arc de Triomphe, genaamd Patuxai, terug kwam bij het guesthouse liep ik tegen een kamergenootje op die helemaal onder de bulten zat van onze ongenode gasten die nacht. Gelukkig heb ik geen bulten of rare jeukende plekken, maar dat was een van de gruwelijkste nachten uit mijn leven! Om 13.00 vertrok de bus naar Thakek en ik had al een reservering geplaatst bij de Travel Lodge. Dit is een guesthouse waar je ook scooters kunt huren en waar vele mensen de Loop starten. Prima plek dus om mensen te ontmoeten waar ik misschien mee mee kan. Gisteren waren er wel wat mensen, maar helaas niemand die de Loop ging rijden. Ik heb dus besloten om een dagje te relaxen, oftewel me een beetje te vervelen, en af te wachten of er vandaag iemand aankomt die morgen de Loop gaat rijden en anders ga ik alsnog alleen. Dus in mijn volgende blog kunnen jullie lezen hoe dit avontuur afloopt en of ik heel terug ben gekeerd! Maak jullie geen zorgen, het komt vast goed!

Liefs xxx

Bye bye Chiang Mai! Hello Luang Prabang!

Sa Bai Dee!

Ondertussen ben ik dus al een paar dagen in Laos, maar ik zal eerst nog even vertellen over mijn laatste dagen in Chiang Mai. Zo heb ik vorige week dinsdag dus een bescheiden afscheidsetentje met Pan, Katai, Kul en Bow gehad. Maar woensdag gingen alle remmen los tijdens het afscheidsfeestje voor mij met Noon en Jan. Ze hebben me eerst meegenomen naar Riverside bar & restaurant, omdat daar Engelstalige muziek wordt gespeeld door de band. We zaten daar gezellig aan een tafeltje wat te kletsen met natuurlijk een fles whisky haha! Om vervolgens rond een uurtje of 12 door te gaan naar Fabrique. Noon was ons al voorgegaan, want die moest daar zelf zingen. Bij aankomst eerst nog een nieuwe fles whisky gekocht in de supermarkt en die hebben we ons die avond ook nog even soldaat gemaakt. Tot in de late uurtjes hebben gedanst, gedronken en gelachen! De volgende dag had ik genoeg te doen en te regelen voor mijn vertrek, dus op tijd mijn bed uit, maar dat ging niet van harte. Wat een kater had ik! Maar ik had echt geen tijd om uit te kateren helaas, de hele dag ben ik druk bezig geweest: naar het postkantoor, tas inpakken (wat nog niet zo gemakkelijk ging...) en het hele huis opruimen. En ik moest om 6 uur weer klaar staan voor een afscheidsetentje met Pon, Puy, Tip, May, Mean en Chatchote. Ook dit was erg gezellig en ik heb wat afscheidcadeautjes gehad en natuurlijk ook gegeven! Vanuit het restaurant zijn we doorgegaan naar de Monkey Club, waar de rest van het 6^de jaar feest aan het vieren was omdat de tentamen periode voorbij was. Ook dit was weer een gezellige avond, maar ik was nog steeds brak van de dag ervoor, dus deed er verstandig aan om al om 2 uur naar huis te gaan. De volgende ochtend moest ik namelijk nog mijn scooter inleveren en werd ik om 10.30 opgehaald met een busje om naar Chiang Khong te gaan. Zo gezegd, zo gedaan... Ik stap dus dat busje in en was de laatste passagier. En op het moment dat de deur open gaat zegt een jongen: ‘Hé nog een Nederlander?!'. Super leuk dus! Er zaten 4 Nederlanders in dat busje en 3 Canadezen. Onder die 4 Nederlanders was er 1 jongen, Huub en 3 meiden, Iris, Imke en Rosalie. We hadden net een voorstelrondje gehad en zegt Huub opeens: ‘Zeg Carmen, jij bent toch niet toevallig ook lesbisch hè?'. Dat geloof je toch niet, alle 3 die meiden zijn lesbisch! Nou ik ben dus wel in de juiste bus gestapt haha! Op het eind van de middag kwamen we aan in Chiang Khong en werden we bij een guesthouse afgezet. Het zag er goed uit, had een zwembad en was helemaal niet duur. Dus we besloten om daar te blijven. Ik mocht bij Iris en Imke op de kamer en dat vond ik erg lief van ze. Eerst hebben we een duik genomen in het zwembad en na een lekkere warme douche en een biertje hebben we gezellig in een simpel restaurantje zitten eten. Ook hier een biertje bij, maar ik voelde me niet zo lekker dus liet hem staan. Ik had buikpijn en die leek met de minuut wel erger te worden. Bij het eten had ik voor het eerst een malariapil op, dus misschien lag het wel daaraan. Na het eten ben ik maar even op bed gaan liggen en daar heb ik ook de rest van de avond gelegen met buikpijn. Ik had het gevoel dat ik moest overgeven, maar zolang ik lag ging het wel. Helaas toen ik opstond om mijn tanden te gaan poetsen, kwam het toch omhoog. Ik heb het toilet niet gehaald en de eerste lading is terecht gekomen in het tuintje, maar de tweede lading kwam wel (gedeeltelijk) in het toilet terecht. Nou dat luchtte wel op... Helaas heb ik bijna de hele nacht wakker gelegen van de intense kou en buikpijn om midden in de nacht nog een keer over mijn nek te gaan (dit willen jullie ook allemaal weten natuurlijk!). De volgende ochtend moesten we ook weer vroeg op, we moesten namelijk de grens over en met een bus ipv slowboat (het waterniveau is te laag, dus er varen op het moment helaas geen boten) naar Luang Prabang. In ons guesthouse hadden we alles al geregeld van visa tot busvervoer, het zou dus een makkie moeten zijn. Nou niet dus! Wat een ellende daar aan die grens! We werden met een bootje aan de overzijde van de Mekong gezet, dat ging nog goed. Vervolgens werden we naar een restaurantje gebracht en moesten we daar wachten op ons paspoort. En daar ging het dus al mis. Dit duurde eeuwen! Ze hadden ons beloofd dat we de bus van 10.00 zouden hebben, maar dat was vrijwel onmogelijk geworden. Toen werd er gezegd dat er nog wel een bus was, maar dat er maar 5 mensen mee konden en toevallig waren wij dat. Nou wij in ieder geval opgelucht, maar alle andere mensen van hetzelfde guesthouse voelden zich behoorlijk genaaid. Want er zou nog een bus om 13.00 en om 17.00 uur gaan. En je wilt gewoon zo snel mogelijk door, want in het grensplaatsje Huay Xai is niks te beleven. Er was gewoon een hoop onduidelijkheid en uiteindelijk moesten we zelf in de rij voor ons paspoort. Nou je kent dat wel, alle mensen duwen en trekken en ik stond daar zwak en ziek tussen. Ik trok het ook echt niet in die drukte en ben uit de rij gestapt en de rest heeft mijn plekje in de gaten gehouden en riepen me toen ik aan de beurt was. Hoppa een visum en 2 stempels en klaar is kees! Nou ook niet dus... Er werd ons voor 10 euro de man een mini busje aangeboden en die zou meteen vertrekken, dit vonden we een hoop geld maar wel de moeite waard aangezien we dus niet meer werden voorgetrokken en het nog maar de vraag was of we met de bus van 13.00 mee konden. We stemden dus toe, maar uiteindelijk ging dit ook weer niet door. Om er moe van te worden. We werden met een tuktuk naar een ander restaurantje gebracht om daar weer te wachten en toen per tuktuk naar het busstation. We kregen een buskaartje in onze handen voor de bus van 13.00. Dat was dan nog net wel gelukt! Omdat het pas 11.30 was, hebben we eerst nog ergens gegeten, nou ja de rest, ik heb bijna niks op. En om 13.30 vertrok de bus uiteindelijk. Het was echt een gammel ding dat ieder moment uit elkaar kon vallen, maar we zaten in ieder geval in de bus! Die had nog geen 5 meter gereden of de motor viel al uit... Pfff gelukkig startte die meteen weer. Maar na een half uur rijden hadden we al een lekke band en hoe... De band die ontplofte zat onder mijn raampje en ik schrok me kapot van het geluid en de rook die er vervolgens door het raampje naar binnen waaide. Iedereen dus de bus uit en binnen een half uur zat er een nieuwe band onder. Ik weer op mijn plek gekropen, muziek aan en ogen dicht, want ik was echt nog niet lekker. Ik heb de hele weg liggen slapen en na nog 1 klapband en na 15 uur rijden kwamen we de volgende ochtend aan in Luang Prabang. Hebben vanuit het busstation een tuktuk genomen naar de stad en na even zoeken een betaalbaar guesthouse gevonden. Ook nu mocht ik weer bij de 2 meiden op de kamer, gezellig! We hebben samen ontbeten en de rest wilde de stad verkennen maar ik voelde me nog steeds niet goed. Ben dus naar bed gegaan en ben 's middags zelf even de straat in geweest, maar kwam door de hitte ook niet veel verder dan een van de eerste terrasjes. 's Avonds hebben we met z'n alle gegeten en ben ik op tijd weer onder de wol gekropen (lees: dun laken). Voor de volgende dag hadden we een kayaktocht geboekt en gelukkig voelde ik me een stuk beter en heb ik lekker kunnen genieten van het kayakken en de prachtige natuur in Laos. Het is hier echt heel mooi! Ik zat met de gids in de kayak, dus hoefde zelf niet ze heel hard te pendellen (daar ben ik ook niet zo'n ster in, dus dat kwam goed uit!) en zijn we ook maar 1x omgegaan bij de stroomversnellingen, terwijl de rest wel 3 of 4 keer omging. Ook was het mooi om te zie hoe de mensen in de dorpen grenzend aan de rivier leefde. De meeste moesten het hebben van de goudwinning uit de rivier en je zag dan ook heel veel mensen zoeken naar goud. Het was een heerlijk dagje, en ik kwam rood uit de kayak...Tsja vergeten in te smeren. Met het kayakken gingen nog 2 Zwitserse meiden mee, ook beide lesbisch (hoe is het mogelijk!) en daar hebben we samen mee gegeten en zitten borrelen. Imke was die dag ziek en ging eerder terug en de rest ging bowlen en ik ben even op internet geweest en vervolgens ook naar terug gegaan naar het guesthouse. Gisteren hebben we lekker uitgeslapen en de rest wilde een relax dagje, maar ik wilde graag naar de waterval hier in de buurt en Imke vond dat ook wel leuk. Samen hebben we een tuktuk geregeld en een uur later stonden we bij een prachtige waterval met nog mooiere meertjes waar je in kon zwemmen! Het was echt super gaaf! Bij een van de ‘zwembaden' hing er een touw aan een boom en daar ben ik natuurlijk ook mee het water in gesprongen. Niet heel sierlijk, maar dat hadden jullie ook niet verwacht natuurlijk! Ook dit was weer een lekker dagje en vandaag is de rest vertrokken naar Phonsavan en ik volg ze morgen! Ik heb vandaag een fiets gehuurd en heb Luang Prabang een beetje verkent. Het is hier helemaal niet groot, zoals ik eigenlijk had verwacht, je bent er in een kwartier tot half uur wel doorheen gefietst (als je nergens stopt natuurlijk...). Ik heb 2 tempels bekeken, waarvan 1 op een berg en waar ook de voetafdruk van Boeddha te zien was. In de eerste tempel heb ik nog een tijdje zitten kletsen met een jongen die daar zat om monnik te worden en op die berg kwam ik een monnik tegen waar ik ook heel leuk mee gekletst heb. Vind het echt interessant om wat meer te horen over hoe ze leven en wat ze nu elke dag doen. 's Middags heb ik een boottochtje over de Mekong gedaan, het was zo ontzettend warm dat ik ook geen zin had om elke tempel af te gaan en heb dus de verkoeling van het water opgezocht. Ik was de enige in het bootje en we deden een tochtje langs 2 dorpjes. De bootsman sprak heel goed Engels en was heel erg aardig. Bij het eerste dorpje werd van de barst van een of andere boom papier gemaakt en werd er geweven. Hij legde me het proces uit en vervolgens mocht ik zelf even rondkijken. Het tweede dorpje was minder op de toerist gericht en dus een stuk interessanter. Hier werd gewoon groente verbouwd en er werden een soort zeewier vellen gemaakt, die vervolgens op de markt in Luang Prabang werden verkocht. Alleen was het natuurlijk geen zeewier zoals mij werd uitgelegd, maar gewoon opgedroogde alg uit de Mekong. Een beetje knoflook, tomaat en wat sesamzaadjes erop en zo laten drogen in de zon. Kind kan de was doen. Ze hadden geen verharde weg in het dorp en ook geen auto's. Ze konden alleen per boot naar Luang Prabang. Verder heeft de bootsman me veel uitgelegd over het dagelijks leven in zo'n dorp en hoe van alles werkt in Laos. Ik vond het allemaal heel erg leuk om te horen en vroeg hem de oren van zijn kop. Vanavond slaap ik in een dormitory, dus in totaal met 8 mensen op 1 kamer. Dit was lekker goedkoop en ben er toch alleen maar om te slapen. Morgenvroeg dus ook de bus naar Phonsavan, waar ik de rest weer zie. Daar ga ik de ‘Plain of Jars' bekijken, een soort van velden met gigantische kruiken en niemand weet hoe ze er ooit zijn gekomen. Vervolgens reis ik verder naar Vang Vieng en Vientianne en dan door richting het zuiden.

Verder ben ik niet meer bereikbaar op mijn Thaise nummer, aangezien ik met dat nummer geen toegang krijg tot een Laotiaans netwerk. Dus heb maar een nieuw simkaartje gekocht en mijn nummer is vanaf nu: 00856203881254. Ik weet niet of smsen echt zin heeft, want ik krijg tot nu toe geen smsjes aan en sommige ontvangen van mij alleen maar vreemde tekens. Bellen lukt wel op dit nummer, maar ik begrijp dat dat super duur is. Het meeste contact zal vanaf nu dus vooral via de mail moeten en dat zal ook niet gemakkelijk gaan aangezien internet hier duur en sloom is. Dus.... Ik doe mijn best op af en toe te bloggen! Voor de rest, maak jullie geen zorgen, ik heb het goed naar mijn zin en ga me hier vast prima vermaken!

Liefs xxx

Ps. Fam Boonman bedankt voor de foto upload!

Ps2. Het nummer om voor 5 cent per minuut naar mijn nieuwe mobiele nummer te bellen via Hallo Buitenland is: 0900 5050265; wachten tot welkomstboodschap is afgelopen; nummer Laos intoetsen, dus 00856203881254 en afsluiten met een hekje#.

Knuffelen met tijgers en olifanten

Hallo trouwe lezers!

Whhhoooeehooooo!!!!! Ik ben klaar met mijn verslag!!! Was er vorige week donderdag eigenlijk al klaar mee, maar er kwam op het laatste moment een kink in de kabel. Ik zat al een tijdje met een vraag maar vergat die steeds te stellen. Vorige week woensdag had ik een laatste bespreking met Nin en Chatchote om alle kleine vraagtekens die ik had op te lossen, maar weer vergat ik het te vragen. Dus ik stuurde later op de dag een mail. Ik vroeg me namelijk af waarom we geen creatinine in de urine hadden gemeten. Even een uitleg: creatinine meet je zodat je alle urinemonsters van alle olifanten kunt standaardiseren, want de ene urine is namelijk geconcentreerder dan de andere, afhankelijk van wanneer de olifant voor het laatst heeft geplast en hoeveel hij heeft gedronken. Maar dat hadden we dus niet gedaan! Donderdagechtend komt Nin naar me toe om te zeggen dat ik dus de creatinine moet meten. Ik was nogal verbaasd want had geen antwoord om mijn mail gehad en stond dus met mijn bek vol tanden. Ik vroeg nog wat hij precies bedoelde en kreeg vervolgens als antwoord dat Noon me wel zou helpen. Aangezien hij echt poep Engels praat en ik er met hem toch niet uit zou komen heb ik maar gewoon ja gezegd en zou ik het wel met Noon oplossen. Zij zei dat het heel makkelijk was en maar een half uur zou duren. Nou die tijd had ik dan nog wel... Maar toen ik even goed verder ging vragen wat nu precies de bedoeling was toen schrok ik me rot! Ik moest van alle 300 urinemonsters opnieuw Elisa's maken, maar nu dus voor creatinine. Even kort samengevat: de urinemonsters moesten eerst nog ontdooien, vervolgens moesten er verdunningen van worden gemaakt in nieuwe buisjes om er daarna dus 12 Elisa's van te maken. Dat zou 3 dagen gaan duren! En nee ik had geen 3 dagen de tijd! Ik was zo boos, loop ik hier al 3 maanden rond, stuur elke keer mijn resultaten en verslag op en het enige wat ik te horen krijg is dat het er goed uitziet. Ja dat zal wel, maar de urine resultaten die ik heb daar kan ik dus niks mee! Dus ik ben in de lunchpauze naar Nin toe gegaan en heb gewoon gezegd dat ik er geen tijd voor had. Zijn gezicht vertrok, maar het kon me niet meer schelen. Als ik het niet zelf aangekaart had, had hij het niet eens opgemerkt, de sukkel! Vervolgens moest Noon het dus alleen doen... Maar goed, ik vroeg me dus wel af hoe het verder moest. Moest ik nu wachten op de creatinine resultaten en deze gebruiken in mijn verslag? Dat zou betekenen dat ik dus echt alles opnieuw moest doen! Alles weer in voeren in het statistiek programma, nieuwe grafieken maken, nieuwe conclusies trekken... Pff daar had ik dus echt geen zin in hè! En aangezien mijn project vanaf het begin eigenlijk alleen over bloed en poep ging, heb ik gezegd dat ik alle urine resulaten uit mijn verslag ga wissen en gelukkig stelde Chatchote toe. Dus afgelopen maandag ben ik daarmee bezig geweest en met het maken van mijn presentatie die ik dinsdag moest geven. Die is goed gegaan en als eindcijfer heb ik een 8,5! Yes! Nu maar afwachten wat mijn begeleider in Nederland ervan vind... Die is volgens mij wel iets strenger...

Maar goed terug naar de leuke dingen die ik heb gedaan. Twee weken geleden heb ik het best druk gehad met de sociale contacten. Zo ben ik woensdag mee uit een genomen door Puy en 2 vriendinnen van haar en hebben we bij Tsunami heerlijk sushi gegeten. Donderdag had ik afgesproken met Anna en Sebastiaan, 2 vrienden van Carlijn. Ik heb ze meegenomen naar Warm Up en we hebben een super leuke avond gehad. Beetje laat geworden, dus vrijdag ben ik alleen in de middag maar naar de uni geweest en 's avonds heb ik met Oda tapas gegeten en zijn we in de stad een drankje gaan doen. Zaterdag heb ik lekker wat aangerommeld thuis en ben ik 's avonds over de Saturday Walking Street gegaan. Het was namelijk de laatste kans om souvenirtjes in te slaan! En ik moet zeggen dat ik goed geslaagd ben, heb 2 hele gave abstracte schilderijen gekocht van olifanten. Nu nog een doos vinden die groot genoeg is om ze op te sturen... En voor zondag had ik een leuke planning! Ik ben vroeg opgestaan om ongeveer 1 uurtje te rijden naar Mae Rim, naar Tiger Kingdom om precies te zijn. Dit is een park waar je in de kooi kunt met tijgers van verschillende leeftijden en ook met leeuwen. Ik had een combikaartje gekocht, dus mocht bij kleine, middelgrote en grote tijgers naar binnen en bij middelgrote leeuwen. Ook voor een paar knaken een fotograaf gehuurd, want in je eentje is het best lastig om foto's te maken van jezelf... Ik vond het echt een super gave ervaring om zo dicht bij zulke majestueuze beesten te zijn en ze te mogen aanraken. De tijgers waren eigenlijk net een soort van gigantische huiskatten. Ik kon ze onder hun buikje kietelen en dan gingen ze op hun rug liggen en begonnen te spinnen. Echt super schattig! Maar de leeuwen die hadden het toch niet zo op mensen. Eentje probeerde me de hele tijd te bijten en dat begrijp ik ook wel eigenlijk. Er gaan veel verhalen rond over Tiger Kingdom, zo zouden ze de tijgers drogeren zodat ze slaperig zouden zijn. Nu moet ik zeggen dat ze niet heel actief waren, maar ik denk persoonlijk niet dat ze gedrogeerd waren. Het zijn nachtdieren en ze zijn gewend aan de hele dag mensen om hun heen, ze kijken er gewoon niet meer van op en blijven op hun gemakje liggen. Ook de tijgers in kooien waar de mensen niet bij mochten lagen er net zo futloos bij. Het was natuurlijk leuker geweest als ze een beetje actiever waren geweest, maar al met al was het super gaaf! Het park is niet groot, dus na 3 uur was ik er wel klaar. Om de hoek lag Snake Farm en daar ben ik ook een kijkje gaan nemen. Nou die bakken waar de slangen en andere dieren in zaten, zagen er nogal goor uit en ook de beesten zagen er niet heel gezond uit. Ook werd er een show opgevoerd met de slangen en die was wel grappig om te zien. Op zich niet zo diervriendelijk, ik bedoel wat ze doen is die slang agressief maken en een beetje op en neer gooien. Vervolgens ben ik terug gereden naar Chiang Mai en als lunch een lekkere salade op. 's Avonds ben ik ook nog over de Sunday Walking Street gegaan, nog even de laatste keer over de leukste en grootste markt van Chiang Mai en even de sfeer proeven.

Afgelopen maanden t/m donderdag ben ik dus heel druk bezig geweest met het afronden van mijn verslag en ik was 's avonds dan ook zo afgebrand dat ik niets bijzonders meer gedaan heb. Maar...afgelopen vrijdag heb ik dan eindelijk mijn mahoutcursus gedaan! Ook hier zit nog een heel verhaal vooraf aan vast. Ik was namelijk al vanaf januari bezig om contact te leggen en die cursus te boeken. Heb verschillende mailtjes gestuurd, een formulier op de site ingevuld en ook een paar keer gebeld. Aan de telefoon kreeg ik steeds als antwoord dat ze die dag nog terug zouden mailen, nou niet dus hè... Uiteindelijk kreeg ik aan de telefoon te horen dat de cursus voor heel februari vol zat! De moed zakte me dus in de schoenen en ik kon wel janken. Maar hier liet ik het mooi niet bij zitten, ik moest en zou die cursus doen! Dus heb ik een docente voor mijn karretje gespannen en zij heeft me toch binnen gekregen haha! Dat was dus geregeld. Donderdagavond vertrok ik naar Lampang om daar te overnachten. Ik kon mooi met Tawee meerijden, dat is de begeleider van Ilona en die ging voor het weekend terug naar Lampang. Hij heeft me afgezet bij een guesthouse en na een verfrissende douche heb ik heerlijk een pizza gegeten bij een restaurantje aan de rivier. Voor de rest was er niet veel te oen in Lampang, het is ook niet zo boeiend stadje. Dus ik besloot maar op zoek te gaan naar een internetcafé. Volgens de Lonely Planet zat er 1 in de straat waar mijn guesthouse zat, maar die kon ik niet vinden. Bij een winkel aan een vrouwtje gevraagd of ze misschien wist waar een ander internetcafé zat, maar dat wist ze zelf ook niet zo goed. Ze stuurde haar man op de scooter weg om er 1 te zoeken, hij reed alle kanten op maar kon er geen vinden. Vervolgens gaat dat vrouwtje op de scooter zitten en gebaart mij om achterop te springen. Nou dat doe ik dus en na een tour door de stad hebben we toch nog een internetcafé gevonden! Echt ongelooflijk hoe lief en behulpzaam de mensen hier soms kunnen zijn! Zat goed en wel in het internetcafé, gaan ze om 22.00 dicht! Het was dus tijd om mijn bedje maar eens op te zoeken. De volgende ochtend ging de wekker alweer om 6 uur. Ik moest namelijk een bus nemen naar het Thai Elephant Conservation Centre (TECC)en had geen idee hoe laat de bus precies zou vertrekken en ik moest ook nog maar bij het busstation zien te komen. Gelukkig een taxi kunnen vinden en om 7 uur was ik op het station en de bus naar het TECC zou om half 8 vertrekken. In de tussentijd even een ontbijtje gescoord bij de 7-11 (dé supermarkt in Thailand, met een filiaal te vinden om de paar meter). En na een hobbelige busreis van ongeveer 45 minuten kwam ik dan nog net op tijd aan bij het olifantencentrum. Ik kreeg mijn mahout uniform en voor ik het wist stonden er 3 olifanten voor mijn neus. De bull was voor Nick (UK) en Anita (USA) koos het jongere vrouwtje. Dus ik kreeg Wan Dee van 45 jaar oud. En ik vond dit helemaal niet erg, het was een super lieve dame en mijn mahout was zeker de leukste. Hij was de enige die een beetje Engels sprak en zat de hele tijd te geinen. We gingen eerst naar de mahoutschool waar Deang, onze begeleider voor het weekend, ons de commando's uitlegde. Vervolgens mochten we het zelf proberen. Van alle kanten kun je op een olifant klauteren en er ook weer vanaf. Ik heb Wan Dee laten slalommen en vervolgens gingen we met de olifanten badderen. Schoenen uit, horloge af, camera langs de kant en dan in de nek van Wan Dee het water in. Jan, mijn mahout, wilde het droog houden dus ging op Wan Dee staan om al balancerend niet in het water proberen te vallen. Nu is balanceren niet mijn sterkste eigenschap en ik pleurde dus ook zo het water in! Gelukkig was het 35 graden en was een beetje verkoeling best welkom. Snel weer op Wan Dee gekleuterd en vervolgens een mooi plekje voor haar in de jungle gezocht waar ze lekker kon eten. Want ook wij gingen lunchen, alles was heel goed verzorgd en het eten was heerlijk. Na de middag gingen we de olifanten weer ophalen, even met ze rondgereden en hebben we ze weer gebadderd. Deze keer heb ik het wel droog kunnen houden! Het programma zat er voor die dag op en aangezien het pas half 4 was besloten we een bezoekje te brengen aan de baby olifanten. Op het moment dat we aankwamen was er net iemand Kai Lang, de kleinste van 8 maanden aan het nat spuiten met water. Dit vond ze heel erg fijn en ze rende dan ook de hele tijd op en neer. Kai Lang heeft echt mijn hart gestolen! Ze had 3 voetballen en ik wilde er 1 hebben. En ze begreep heel goed wat ik wilde, dat kleine ondeugende olifantje. De hele tijd kwam ze me een bal aanzetten en als ik hem dan probeerde te pakken dan liep ze er weer heel hard mee weg haha! De vrouw die haar aan het nat spuiten was vond dit zo grappig en bood mij aan om ook met het water te spelen. Daar hoefde ik geen 2x over na te denken. Elke keer kwam Kai Lang weer aanrennen en maar gek doen, het was gewoon te grappig. En op het eind zat ik zelf onder de modder! Het was dus tijd voor een douche en het avondeten. Ook dit was weer verrukkelijk en Deang had wat zelfgemaakte rijstewijn mee genomen en daar hebben we ook de hele avond, samen met wat biertjes, plezier mee gehad. De volgende dag gingen we onze olifanten weer ophalen bij hun slaapplaats, waar we ze de dag ervoor hadden gelaten. Na een lange tocht en weer een duik in het meer kwamen we aan bij een hutje waar we zelf een jungle lunch gingen maken. Met mijn kooktalenten heb ik gelukkig alleen de mango's hoeven schillen! Ze maakte ook een rauwe rundvlees salade en dit was echt te goor gewoon! Stukken rundvlees werden in kleine stukjes gehakt, maar niet alleen rundvlees, nee ook long, hart, pens, dikke en dunne darm en nog een stuk lever. Samen met wat kruiden door elkaar mengen en tadaa...de salade was klaar! Nou daar heb ik dus niks van op, gelukkig hadden ze ook gewokte groeten, rijst en gebakken varkensvlees waar ik lekker van gegeten heb. Na de lunch en wat vrije tijd begonnen we weer aan de weg terug. Voordat we de olifanten weer achterlieten op hun slaapplaats, nog even een bad en deze keer ben ik vanwege de hitte er vrijwillig in gesprongen. En ook deze dag een bezoekje gebracht aan Kai Lang. Zo grappig ze herkende me gewoon. Toen ze me zag en me stem hoorde kwam ze meteen aangerend. Heb weer heerlijk met haar gespeeld. Vervolgens weer douchen, avondeten en borrelen. Zondagochtend moesten we al om 6 uur opstaan, we gingen de olifanten weer halen en gaven ze weer een bad. Deze keer er toch maar niet in gesprongen want het was nog best fris. We werden door onze olifanten afgezet voor een ontbijtje en vervolgens hebben we de olifantenshow gezien en een bezoekje gebracht aan de olifanten-poep-fabriek. Ze maken van olifantenpoep namelijk papier en hier hebben we zelf ook nog even onze handen uit de mouwen gestoken. Als afsluiting kregen we een certificaat en een presentje voor het afronden van de cursus. Nog wat foto's met Wan Dee en Jan en toen was het tijd om mijn spullen te pakken. We hebben voordat we vertrokken eerst nog samen geluncht en vervolgens hebben Anita en ik de bus naar Chiang Mai genomen waar onze wegen scheidde. Maar waarschijnlijk zie ik Anita vrijdag weer, we hebben afgesproken om samen naar Luang Prabang, Laos te reizen. Dit weekend was echt 1 van de gaafste weekenden tijdens mijn verblijf in Thailand!

Maandag dus mijn verslag afgemaakt en dinsdag gepresenteerd. En deze week is het dan tijd voor afscheidsetentjes en -feestjes. Gisteren nog samen gegeten met Katai, Pan, Bow en Kul. En vanavond nemen Noon en Jan me mee op stap. Morgen uit eten met Tip, Pon en Puy en als afsluiting naar de Monkey Club! Heb er zin in! En dan vrijdag naar Chiang Khong om een kaartje voor de slowboat te kopen naar Luang Prabang voor zaterdag. Dus: Goodbye Thailand... Laos here I come!!!!!

Tot de volgende blog!

Veel liefs xxx

Ziek en een weekendje Sukhothai

Dag lieve vrienden en familie!

Allereerst wil ik iedereen even bedanken voor jullie medeleven vanwege mijn ongelukje! Super fijn om een telefoontje, een smsje of een krabbeltje te krijgen!

Met mij gaat ondertussen alles weer goed. Afgelopen 2 weken ben ik trouw elke dag terug naar het ziekenhuis gegaan om mijn wonden te verschonen en de verbanden te wisselen. De hechtingen zijn eruit en mijn wonden zijn nu bijna helemaal genezen. Nu maar hopen dat het mee valt met de littekens...

Waar zal ik eens beginnen... Twee weken geleden heb ik me vooral rustig gehouden omdat lopen niet heel erg soepel ging en heb dus ook niet zoveel meegemaakt. Vrijdag had ik het gehad met het thuis zitten en filmpjes kijken en dus zijn Oda en ik naar een kickboks wedstrijd geweest. In de Lonely Planet stond dat dit stadium vooral werd bezocht door de locals en niet heel toeristisch was. Nou het tegendeel was waar. Het zat er vol met toeristen en maar een handjevol Thaien, die wel heel enthousiast aan het schreeuwen waren tijdens de wedstrijden. Aangezien ik al een keer een wedstrijd had gezien, was dit niet heel veel anders helaas. Eerst mochten de jongere jongens vechten, met een leeftijd van rond de 15 jaar. Dat was niet zo spectaculair, maar toen de oudere en zwaardere gasten gingen vechten werd het wel interessant! Zaterdag was ik uitgenodigd door Puy om een boeddhistische ceremonie bij te wonen bij haar thuis. Ze hadden namelijk een deel aangebouwd en nu moest dat gezegend worden. Dat maak je natuurlijk niet vaak mee van dichtbij en dus nam ik de uitnodiging aan. Om half 10 moest ik aanwezig zijn en om 10 uur kwamen er 5 monniken. Bij binnenkomst werd er eerst bij elke hoek van het huis wat kaarsjes aangestoken en wat gebeden voorgelezen. Vervolgens gingen we met z'n alle boven zitten en werd er heel veel gebeden door de monniken. Dit duurde wel een uur en was soms een beetje slaapverwekkend. Een touw was om het huis gewikkeld en de monniken pakte deze een voor een in hun handen om weer te bidden. Zo werd het hele huis gezegend en beschermt tegen kwade geesten. Na al dit bidden was het tijd voor de lunch. De hele buurt was uitgenodigd en dus was er een buffet. Na de lunch werd het snel rustiger en kreeg ik een biertje voor mijn neus en heb ik nog even nageborreld met Puy. Helaas voelde ik me niet zo goed en op het eind van de middag besloot ik maar te gaan. Ik moest eerst nog langs het ziekenhuis en toen ik thuis kwam was het echt foute boel. Ik had erge diarree en voelde me met de minuut beroerder. Ik ben maar even gaan liggen, maar het werd er niet beter op. Ik had koorts, was misselijk, lag te rillen en te zweten en moest de hele tijd naar de wc. Gelukkig ging het de volgende dag al iets beter en in het ziekenhuis werd ik even onderzocht en werd er geconcludeerd dat ik een infectieuze diaree had. Ik kreeg een antibioticakuurtje, wat pillen tegen de diarree en ORS. Heb dus het hele weekend ziek thuis gezeten helaas.

Maandag ben ik gewoon weer naar de uni gegaan, want had genoeg te doen. Heb afgelopen weken een hoop geworsteld met de resultaten; verwerken in Excel, bewerken met een statistiek programma, grafieken maken. Om er gek van te worden! Ook heb ik weinig begeleiding. Chatchote heeft het zelf heel druk, maar doet wel zijn best. Ik kan niet continue met mijn vragen terecht en loop dus regelmatig vast. Na 2 dagen had ik het al weer helemaal gehad en was blij dat ik door Noon en Jan werd uitgenodigd om mee op stap te gaan. We zijn naar Warm Up gegaan en het was er bomvol. Dat had ik niet verwacht voor een dinsdag! Het is een heel gezellige avond geworden en ik heb me een beetje ingehouden wat betreft de whisky-cola's, aangezien ik nog wat last van mijn buik had.

Afgelopen weekend zijn Oda en ik naar Sukhothai gegaan. Daar wilde ik heel graag heen aangezien het Historisch Park Sukhothai ruïnes, tempels en vele Boeddhabeelden omvat van de voormalige hoofdstad. En het staat op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Redenen genoeg dus om een bezoekje te brengen. Zaterdagochtend stapten we om 7 uur in de bus om 5 uur later in Sukhothai uit te stappen. Eerst maar even een buskaartje terug naar Chiang Mai gekocht om vervolgens op zoek te gaan naar een guesthouse. Na heftige onderhandelingen met de taxichauffeur waren we tevreden over de prijs en zijn we ingestapt. We hebben hem naar 5 guesthouses laten rijden, want we nemen natuurlijk niet zomaar de eerste de beste. Uiteindelijk viel de keus op het centraal gelegen knusse guesthouse Ban Thai en dat was een goede keuze. De kamers waren comfortabel en het eten was er erg goed! Even uitleg, Sukhothai bestaat uit 2 delen, de nieuwe en de oude historische stad. In de laatste is natuurlijk weinig te beleven, dus we verbeleven in het nieuwe gedeelte (niet dat daar veel te beleven was). Het was ondertussen al wat laat op de middag, maar we besloten om even een kijkje te gaan nemen bij de oude stad. Na 30 min in een busje te zitten, kwamen we daar aan en kwamen we een Duits stel tegen die niet enthousiast was over al de ruïnes. Tsja het is maar net waar je van houdt... We moesten het toch voor onszelf zien, maar de hoop op iets moois en spectaculairs zakte in onze schoenen. Het was ondertussen al 4 uur 's middags en je moet natuurlijk entree betalen, dus we besloten de volgende ochtend vroeg terug te komen, zodat we rustig de tijd hadden om alles op ons gemak te bezichtigen. We zijn terug naar het nieuwe gedeelte gegaan en hebben daar even over de markt gelopen. Het stadje stelt niet veel voor en op veel plaatsen stinkt het er nogal. Ook was het er bloedheet, wel 40 graden en ik zweette me kapot. We zijn terug gegaan naar het guesthouse voor een verfrissende douche en hebben vervolgens gedineerd en geborreld in de ‘Chopper bar'. Oda had in ons guesthouse een leuke jongen gezien en die zat ook in de bar. Hij was alleen en dus besloot ik om hem uit te nodigen voor een drankje, wel zo gezellig! Echter was John (from England) niet heel bijzonder leuk en dus ben ik al snel afgehaakt en naar mijn bedje gegaan. Oda is met hem nog wat gaan drinken (zonder verdere spannende ontwikkelingen...). Bij het guesthouse aangekomen was het hek al dicht (het was pas 23.00!), maar gelukkig was er een bewaker die voor me open deed. Het was een heel vies dun mannetje met 1 tand en hij wilde dat ik met hem bier ging drinken. Ik heb me uit zijn greep los gerukt en nog enigszins vriendelijk zijn verzoek afgeslagen. Het is niet altijd leuk om aandacht te krijgen haha! Snel mijn bedje in gekropen, want de volgende dag ging de wekker alweer om 6 uur. Om half 7 zaten we in een busje en om 7 uur arriveerden we bij de oude stad. We hebben eerste een fiets gehuurd, aangezien alle historische bezienswaardigheden enkele kilometertjes uit elkaar liggen. Ik vond het wel allemaal heel mooi om te zien en we hebben heel wat afgefietst en gewandeld. Na ongeveer 6 uur had ik het wel gezien en het was ondertussen ook alweer zo heet, dat we maar terug zijn gegaan. Tijd weer voor een douche, spullen pakken en nog even lunchen en vervolgens weer in de bus terug naar Chiang Mai.

Ik probeer deze week mijn verslag af te ronden en ben goed op weg, maar vrees dat ik er een extra weekje aan moet plakken. De laatste loodjes wegen het zwaarst! Gelukkig heb ik de tijd om er nog 1 weekje aan te plakken, ik wil het gewoon afgerond hebben voordat ik ga reizen. Ik wil, als ik klaar ben, eerst nog een mahout cursus doen in Lampang en dan zal mijn reis naar Laos gaan, naar Luang Prabang. Voor de rest heb ik nog geen plannen en zal ik wel zien waar ik terecht kom!

Liefs xxx

Soms zit het mee, maar soms zit het ook heel erg tegen...

Hey allemaal,

Wat begon als een super leuk weekend eindigde voor mijin een bezoekje aan het ziekenhuis. Maar voordat jullie schrikken, ik maak het goed en het valt allemaal mee. Ik zal bij het begin beginnen.

Vrijdagochtend om half 8 moesten we bij ons boekingskantoor zijn, want daar werden we opgehaald door het mini-busje naar Pai. Oda had geregeld dat we onze scooters voor het kantoor konden parkeren en dat zij dan een oogje in het zeil zouden houden. Natuurlijk pas om 8 uur stond er een jeep voor onze neus. Een jeep? We hadden toch een mini-bus met airco. Maar goed, toch maar ingestapt. We werden naar een verzamelplaats gebracht waar we, tot onze opluchting, dus over moesten stappen in ons mini-busje. De reis naar Pai is een misselijkmakende weg met 762 bochten om precies te zijn. Gelukkig heb ik geen last van wagenziekte! Eenmaal in Pai aangekomen rond 12 uur hebben we eerst Emilia gebeld. Dit is een Fins meisje die we tijdens de Jungle Flight hebben ontmoet, ik vond haar nogal saai maar voordat ik het wist had Oda toen al gezegd: ‘gezellig, wij gaan ook naar Pai, dan zien we elkaar daar'. We zijn met z'n 3en op zoek gegaan naar een guesthouse en hadden na wat accommodaties te hebben gezien, een degelijke en vooral goedkope gevonden vlakbij de rivier. Spullen uitgepakt en vervolgens zijn Oda en ik de stad, of beter gezegd, het dorpje gaan verkennen. Pai is een relaxed bergdorpje waar vooral veel hippies op afkomen en wonen. Ik heb nog nooit zoveel rastafari's bij elkaar gezien! De sfeer is er dus heel relaxed en overal heb je barretjes waar je op kussentjes kunt genieten van een hapje en een verfrissend drankje. 's Avonds hebben we samen met Emilia gegeten en zijn we over de avondmarkt gelopen met een Breezer in onze handen. Pai staat namelijk ook bekend om zijn nachtleven en dat zouden we dan ook eens gaan meemaken die avond. Emilia was al 3 dagen in Pai en wist precies waar alle barretjes zaten. Eerst hebben we een drankje gedaan bij Ting Tong, waar je op kussentjes zond het kampvuurtje kunt zitten, om vervolgens te dansen in de Monkey Disco. Al met al een hele geslaagde avond!

Zaterdagochtend was Oda al om 10 uur wakker en maakte mij dan ook wakker. We zouden namelijk naar Soppong rijden om daar grotten te gaan bezichtigen. In de Lonely Planet stond dat dit dé plek in Thailand is om grotten te verkennen. Dus onszelf uit bed gehesen en gefatsoeneerd, om een hangover-ontbijtje te scoren. Vervolgens 2 scooters gehuurd en naar de grotten gereden. De tocht duurde 1,5 uur en het is zo mooi om in de bergen te rijden en van het landschap te genieten. We kwamen aan bij een guesthouse?restaurant vlakbij de Tham Lod Cave en hebben daar eerst even wat gedronken en uitgerust. Hierna zijn we naar de grotten gelopen en bij aankomst moesten we een gids boeken, omdat je niet alleen de grotten in mag. Er waren 3 grotten en we wilden ze allemaal zien. De gids met haar lantaarntje sprak geen woord Engels, maar deed toch haar best om verschillende rotsformaties te beschrijven. Zo kwamen er af en toe kreten als: ‘Crocodile' of ‘Monkey head' uit haar mond. Heel interessant! Tussen de verschillende grotten door werden we verplaats op een bamboo-bootje. Ik moet zeggen dat ik het allemaal heel mooi vond om te zien, maar het was nou niet geweldig. Als dit dé mooiste grot in Thailand is, hoef ik dus geen grot meer in. Terug bij het restaurantje nog wat gedronken en toen terug gereden naar Pai. Helaas voor mij had ik nogal een oude scooter gekregen, met niet echt heel zuinig benzine verbruik. En tijdens de gehele heenreis had ik nergens een benzinestation gezien. Bij elke klim in de bergen zag ik mijn benzineteller dalen en dalen. Ow nee dacht ik, sta ik hier zo meteen in de ‘middle of nowhere'. Gelukkig kwamen we langs een uitkijkpunt en daar vroeg ik waar het dichtstbijzijnde benzinestation was, wat blijkt...ze verkopen daar benzine in whisky-flessen. Nou gooi er dan maar een flesje in! Probleem opgelost. In Pai aangekomen zijn we naar ons guesthouse gegaan om te douchen ons klaar te maken voor de volgende stapavond. Eerst weer samen mat Emilia gedineerd en wat geshopt. Emilia voelde zich niet lekker en ging die avond niet mee stappen. Nou dat vond ik niet erg, want jezus wat een gejammer kwam er uit dat kind zeg! Mijn eerste indruk klopte dus en ik was opgelucht dat ze dit keer niet mee ging. We zijn na een paar afdwalingen in de Bebop beland en daar was het super druk en gezellig. Al snel kwamen we aan de praat met 2 jongens uit Canada en 2 uit Israel. Het klikte meteen heel goed en de rest van de avond hebben we dan ook lol met z'n 6en gehad. En ook dit keer kwam ik geen aandacht, van zowel mannen als vrouwen, tekort. Nog een afzakkertje gedaan in de Bamboo Bar en toen was het toch wel weer tijd om ons bedje op te zoeken.

Zondag weer om 10 uur op, want om 11 uur moesten we uit checken. We mochten onze tassen achterlaten en na een kort afscheid met Emilia zijn Oda en ik naar een waterval gereden. Nou toen begon de ellende. Na een klim naar de top ging ik onderuit in een plas. Er zaten daar wel 20 Thaien en ik werd dus hard uitgelachen. Dit vond ik nog niet zo erg, maar wel de vieze slijkplekken in mijn lichte broek, waarvan ik vrees dat ik ze er nooit uitkrijg. Zonder enige schaamte heb ik dan ook mijn broek uitgetrokken om deze een beetje te wassen. Gelukkig had ik een heel lang topje aan wat ik tot over mijn kont kon trekken en zo ben ik terug gereden naar Pai. Ik kon er in ieder geval wel om lachen! We hadden nog wat uurtjes te gaan voordat we met de bus terug zouden gaan en besloten om naar het zwembad te gaan om daar lekker te gaan liggen zonnebaden. Na wat heerlijke uurtjes zon en een verfrissende duik, heb ik me daar omgekleed en zouden we de scooters terug gaan brengen om daarna nog te lunchen. En toen gebeurde het... Er was niks of niemand op de weg, ik reed met mijn krakke-makke-scooter voorop en opeens steekt er een kat over! Uit reactie ga ik op de rem en mijn voorwiel begon te slippen en daar ging ik dan! Ik schoof wat metertjes over het asfalt, maar de kat was veilig en zonder schrammen aan de overkant. Helaas kon ik niet hetzelfde zeggen. Mijn broek was stuk en er zat een gat ik mijn knie, ook mijn elleboog lag open. Langs de kant van de weg werd ik door Thiase omstanders geholpen en werd er gezegd dat ik naar het ziekenhuis moest. Maar daar had ik geen tijd voor, want een uur later zou de laatste bus naar Chiang Mai vertrekken. Er kwam een verbanddoos tevoorschijn en ik werd verbonden. In Chiang Mai aangekomen werd elke minuut alleen maar erger. Bij het boekingskantoor aangekomen zagen we onze scooters niet staan! Nee dacht ik, dit kan gewoon niet waar zijn... Zouden ze echt gestolen zijn? Na de omgeving te hebben geïnspecteerd kwamen we tot de conclusie dat ze toch echt weg waren. We wilde het boekingskantoor bellen en waren dus op zoek naar een telefoonnummer, en ja hoor binnen in het kantoor stonden onze scooters. Nou dat viel mee, maar ja hoe moest ik nou naar het ziekenhuis?! Aangezien ik sinds het ontbijt nog niks gegeten had en het ondertussen al bijna 9 uur was, wilde ik eerst een hapje eten. Die knie kon nog wel even wachten. Ondertussen had ik Jan gebeld of ze met me mee kon gaan naar het ziekenhuis. Oda en ik wilden afrekenen en toen kwam Oda tot de conclusie dat haar tas weg was. Ow nee! Ze wist niet of ze die had achtergelaten in de bus of dat ze bestolen was. 5 minuten later stond Jan op mij te wachten, dus ik ben nar het ziekenhuis gegaan en Oda is naar het politiebureau gegaan. Helaas voor haar is haar tas echt foetsie en is ze haar geld, mobiel en camera kwijt. Dus ook alle foto's die ze in Pai had gemaakt zijn lost forever. In het ziekenhuis aangekomen, schrok ik wel even toen ze het verbandje van mijn knie haalde, het gat was groter dan ik dacht. Na wat scrubben en lokale anesthesie kon de arts zijn hele vinger in de wond steken, jak! Ik moest gaan liggen, maar dat wilde ik niet, ik wilde alles zien wat hij deed. Dus wat ranzig vlees wegknippen om het vervolgens te hechten. Ook mijn elleboog werd grondig gescrubd en daarna verbonden. Nog wat röntgenfoto's van mijn knie en heup, want daar had ik veel last van, maar gelukkig geen breuk. Als laatst nog een tentanus-injectie en wat medicijnen. Ik moet zeggen dat ik best wel veel pijn heb gehad, maar ik heb geen traantje gelaten. Om 12 uur was ik dan eindelijk thuis en ben ik voetje voor voetje 4 verdiepingen omhoog gestrompeld. Vandaag ben ik niet naar de uni gegaan, dat ging in eerste instantie ook niet want we moesten onze scooters ophalen. Nou die hebben we in ieder geval terug en nu kan ik me dan elke dag verplaatsen naar het ziekenhuis. Mijn verband moet dagelijks gewisseld worden en volgende week worden de hechtingen uit mijn knie gehaald. Ik heb pijnstillers en die helpen gelukkig, maar lopen is wel lastig. Maar ach, ik heb niks gebroken en ik ben niks kwijt. Mijn wonden helen wel en het valt allemaal best mee. Maar volgende keer rem ik niet meer voor een kat, die heeft toch 7 levens....

Liefs xxx

Stappen, stappen, stappen en vliegen!

Dag lieve vriendinnetjes en familie!

Wat heb ik het toch druk gehad afgelopen weken, maar gelukkig ook met een hoop leuke dingen. Zo heb ik eindelijk voor het eerst echt mogen genieten van het nachtleven hier in Chiang Mai. Vorige week donderdag had ik, terwijl ik bezig was met een les bodycombat (jaja ik sport elke week), wel 10 gemiste oproepen van Noon en Jan. Toen ik ze terug belde waren ze al redelijk aangeschoten en ik moest ook naar Warm Up komen. Dat leek me super gezellig, dus snel naar huis om me om te kleden en op te tutten. Bij Warm Up aangekomen (nog geen 4 min rijden) waren ze inderdaad al dronken, en ook Bang, New en zijn vriendin Katai waren er. Om ze in te halen moest ik binnen 20 minuten 4 whisky-cola's wegwerken, maar ach dat doe ik gewoon even haha! Nou de sfeer zat er dus goed in en het was inderdaad een super gezellige avond met een hoop whisky en gedans. Vrijdag zou ik eigenlijk mijn laatste Elisa's maken, maar aangezien mijn begeleider de week erop naar Sri Lanka zou vertrekken voor 1 maand (thank God!), moest ik dus alsnog zelf van alle serum monsters Elisa's maken. Wat een tegenvaller! Maar goed, ik heb er natuurlijk niks tegen in te brengen en ik heb die resultaten nou eenmaal nodig voor mijn onderzoek. Gelukkig kon ik 's avonds even stoom afblazen. Ik ging lekker uit eten met Puy en tijdens het eten hadden we al redelijk wat biertjes op. We besloten om naar de Monkey Club te gaan. Ik wist niet wat me overkwam. Aandacht kom ik hier nooit echt tekort, krijg bijna elke dag wel te horen dat ik mooi ben haha! Maar wat me daar overkwam had ik nooit verwacht. Aangezien je aan Puy kunt zien dat ze lesbisch is, wordt die link bij mij ook sneller gelegd. We waren net binnen, hadden een drankje besteld en kwamen aan bij het podium en nog geen minuut later had ik een studente om mijn nek hangen! Een tijdje samen gedanst en lol gehad, maar ze ging weer verder met haar vrienden. Ik kon mijn kont nog niet keren of er kwam alweer een andere griet aanzetten, of Puy mij vriendin was. Toen ik nee zei was ik nog interessanter. En zo heb ik nog met 3 andere grieten contact gehad! Nou dat was lang geleden en zeker goed voor mijn ego! Ook waren er een paar kerels die hun best deden om mijn aandacht te krijgen en een praatje met me te maken, maar helaas voor hen had ik het druk genoeg met mijn vrouwelijke aandacht! De volgende ochtend had ik echt zo'n ongelooflijke kater, maar ik kon niet echt lang uitslapen. Heb een dvd'tje gekeken en na een koude douche moest ik om 3 uur toch echt een keer de deur uit om iets te eten. De rest van de middag heb ik lekker geluierd, maar 's avonds was ik weer fit en had ik zin om iets te ondernemen. Dus heb ik Noon en Jan een smsje gestuurd of ze zin hadden om te stappen en deze feestbeesten zeggen ook nooit nee. We zijn eerst naar Beer Garden geweest waar Noon moest zingen. Vervolgens zijn we naar Fabrique gegaan waar Noon nog een keer moest optreden en later op de avond kwamen Meatball en een vriend van hem ons vergezellen. Ook dit was weer een te dolle avond met veel wiskey, dus de volgende dag was ik echt gesloopt. Ik werd pas om 3 uur 's middags wakker! Heb die dag ook verder niks bijzonders gedaan dan wat geinternet en wat dvd's gekeken.

Maandag moest ik de resultaten van alle Elisa's verwerken in Excel. Boring! Maar moet ook gebeuren natuurlijk. Helaas kwam hieruit dat een paar samples geen uitslag hadden en die moest ik dinsdag even opnieuw verdunnen en er een nieuwe Elisa van maken. Dinsdagavond heb ik gegeten met Pan en Katai en ze vertelden me dat er een Duitse studente was aangekomen en dat die graag een scooter wilde huren. Ik heb haar telefoonnummer gevraagd en besloot dat ik haar wel zou helpen. Ik weet namelijk uit eigen ervaring dat de mensen van de faculteit niet heel erg behulpzaam zijn. Woensdag heb ik presentaties van studenten bijgewoond en 's avonds had ik dus met Oda afgesproken. Heb haar meegenomen naar het verhuur bedrijf en we hebben samen gegeten en geshopt. Moet zeggen dat het meteen goed klikt, ook al is ze Duits haha! Donderdag en vrijdag was het dan tijd om van alle serum monsters Elisa's te maken en ze zijn gelukkig allemaal in 1 keer gelukt! Was even doorwerken, maar dan ben ik nu dus echt klaar met het labwerk! Eindelijk! Vrijdagavond ben ik met Oda op stap geweest in de Monkey Club en al snel hadden we nieuwe Thaise vrienden en mochten we bij hen aan het tafeltje staan en whisky mee drinken. Er speelt daar elke avond een bandje en Oda was erg geïnteresseerd in de zanger. Toen ze klaar waren met spelen en voor een drankje bij de bar stonden, ben ik naar de zanger en de gitarist toegelopen om te vragen of we met ze op de foto mochten. De rest van de avond heeft Oda met de zanger Bee staan praten en heb ik me goed vermaakt met de jongens en de whisky. De volgende ochtend hadden we om 10.00 al afgesproken en dat viel me toch zwaar! Pff wat voelde ik me beroerd. Maar goed, we moesten naar de stad om te boeken voor Jungle Flight en hebben daar ook een broodje gegeten. Aangezien ik geen kracht in mijn lijf had stelde ik voor om te gaan luieren bij het meertje. Zo gezegd zo gedaan, wat kokosnoten gekocht en op naar het meertje. Na een paar uur voelde ik me gelukkig wat beter en had ik ook behoorlijk honger. Ik heb Oda meegenomen naar Sukonta, daar kun je onbeperkt eten en lekker op z'n Thais gourmetten. Bomvol zijn we teruggekeerd naar huis om ons bedje in te duiken, want zondag moesten we vroeg op voor de Jungle Flight. Dit was echt een geweldige ervaring. Er waren 34 platforms tussen de metershoge boomtoppen, waartussen je dus verplaatst via een touw. Je gaat met hoge snelheid naar de overkant, echt super cool! Ook hadden we een rem (een stok die je om het touw moest drukken), maar eigenwijze Carmen die van snelheid houdt, vond het in het begin niet nodig om de rem te gebruiken, dus ik knalde zo tegen de begeleider op en die weer tegen de boom. Haha gelukkig niks aan overgehouden, maar als hij er niet stond was ik dus zo tegen die boom aangeknald... Dus in het vervolg toch maar gebruik gemaakt van de rem (zo af en toe...). Ook waren er 4 abseilings, waarvan 40 meter naar beneden de hoogste was. Dit was ook echt super gaaf. Ook hier had ik weer niet te klagen om aandacht, de begeleiders die erbij waren wilde de hele tijd samen met mij tussen de boomtoppen vliegen haha! Al met al een geweldige ervaring en super leuke dag!

Maandag en dinsdag mocht ik met een groep studenten mee naar 2 olifantenkampen. Aangezien ik nu met de studenten en een leraar mee ging, heb ik ook wat meer over olifanten geleerd en heb ik zelfs een abces van een olifant mogen schoonspoelen met een hoge druk spuit om vervolgens er gaasjes in te proppen en er weer uit te trekken vol met pus. Heerlijk! Maar leuk om iets met een olifant gedaan te hebben. Dinsdagavond was er een ‘Homecoming party' op de faculteit, dit is een feestje voor de studenten die vorig jaar zijn afgestudeerd en die nu dus verwelkomt worden op de faculteit. Het eten was gratis, dus als een echt Nederlandse ging ik er natuurlijk ook heen. Heb het hier echt goed naar mijn zin en het is fijn dat ik nu een grote vriendengroep heb. Voel me in ieder geval niet (meer) alleen op de faculteit. Ook Oda ging met me mee en we hebben weer een gezellige avond gehad. Voor de rest ben ik deze week in de weer met de resultaten en met het schrijven van mijn verslag. Ik heb er nu 3 weken voor en hoop dat ik het in die tijd afkrijg. Oda heeft morgen vrij en we hebben besloten om morgenvroeg de bus naar Pai te nemen, zodat we 3 dagen hebben om van alles te ondernemen, maar daar lezen jullie weer alles over in mijn volgende blog!

Liefs xxx